ROZDZIAŁ 25

- Jessica? - głos matki ponownie przemówił, powodując u mnie gęsią skórkę. - Przepraszam, to musiała być pomyłka. - powiedziała zawiedziona.
- To ja. - wydyszałam, zamykając oczy, z których wypłynęły pojedyncze łzy.
- O Mój Boże. - pisnęła kobieta i zaszlochała cicho. - Ty.. żyjesz! - szepnęła. - Mój Boże. - powtórzyła, płacząc.
- Przepraszam mamo.
- Kochanie. - zapłakała. Żadne dziecko nie chce słyszeć jak rodzic płacze. To łamało mi serce. - Jak się czujesz, kochanie? - spytała, pociągając nosem.
- Mamo, jest źle. - zaszlochałam , przykładając dłoń do ust.
- Mogę przylecieć?
Zacisnęłam oczy, płacząc, ale nie wydobywając z siebie żadnego dźwięku.
- Przyleć. - odpowiedziałam, biorąc głęboki wdech. Możliwe, że już nigdy jej nie zobaczę.
Kobieta odetchnęła z ulgą i przez chwilę nic nie mówiła.
- Zaraz się spakuję i zamówię bilet. - powiedziała wesoło. - Boże, nie mogę uwierzyć, że żyjesz. - znowu zaszlochała.
- Mike też tu jest.
- Och, jego też nie widziałam już tak długo. - zapłakała. - Odkąd zaginęłaś..
- Mamo, podam Ci teraz mój numer komórki i wyślesz mi sms godzinę przylotu, dobrze? - starłam łzy z policzków i uśmiechnęłam się do siebie, chcąc w jakiś sposób pomóc sobie, żeby mój głos zabrzmiał normalnie.
Matka dzwoni do córki, którą uznawała za zmarłą, a ta ją zbywa. To nie wygląda za dobrze, ale nie chcę się rozklejać przez telefon, ani opowiadać co u mnie.
- Dobrze. - odpowiedziała.
Szybko podałam numer kobiecie i pożegnałam się. Uniosłam dłoń do ust i patrzyłam na telefon, który minutę wcześniej był w mojej dłoni, przez który komunikowałam sie z matką. Zachłysnęłam się powietrzem, przypominając sobie, że powinnam oddychać. Pochyliłam się, opierając dłonie na kolanach i głęboko oddychałam, a po chwili szloch opuścił moje gardło. Upadłam na podłogę i zatkałam usta dłonią, wciąż szlochając i drżąc. Tyle lat pracowałam na to, by być silną i niezależną. Nie łatwo było prowadzić trzy życia. Być kochającą matką, panią adwokat i morderczynią. Trzy różne kobiety w jednym ciele. Teraz stałam się jedną, w dodatku słabą. To na co tak długo pracowałam, legło w gruzach. Pozbierałam się z podłogi i otworzyłam list, który na mnie czekał. Wezwanie do sądu za trzy dni. Mimo, że wiedziałam co znajduje się w kopercie, mój żołądek i tak tego nie wytrzymał i musiałam zwrócić wszystko co dzisiaj zdążyłam zjeść.
Podniosłam się z posadzki i opłukałam usta zimną wodą, następnie wyszczotkowałam zęby. Gdy spojrzałam w lustro, zobaczyłam dziewczynę sprzed ośmiu lat, która próbowała się pozbierać. Chlusnęłam wodą w lustro wyszłam z łazienki. Włożyłam płaszcz i wyszłam z mieszkania. Dzisiaj Jason i Mike wychodzą ze szpitala.  Zjechałam windą na sam dół i wyszłam z budynku.
- To ona! - ktoś krzyknął, a następnie wokół mnie pojawili się dziennikarze. - Czy to prawda, że zabiłaś tych wszystkich mężczyzn? - krzyknęła Tori z kanału czternastego. Kiedyś oglądałam wiadomości i ją pamiętam.
- Przyznasz się do morderstw? - krzyknął mężczyzna, podstawiając mi pod nos mikrofon. Wyminęłam dziennikarzy i wsiadłam do samochodu bez słowa, odjeżdżając z piskiem opon. W szpitalu znalazłam się szybciej niż zazwyczaj, przez co złamałam po drodze na pewno mnóstwo przepisów. Wysiadłam z samochodu i weszłam do szpitala. Nie patrząc na nikogo, weszłam do sali brata, w której siedział też Jason. Miałam zamiar się wycofać, kiedy obydwaj spojrzeli na mnie zdziwieni.
- Stella, co się stało? - spytał, Jason, wstając, podpierając się na kuli.
- Nie wstawaj. - podeszłam szybko do mężczyzny, kładąc dłoń na jego ramieniu.
- Co się stało? Dlaczego płakałaś? - spytał raz jeszcze, obejmując mnie w pasie.
- O co chodzi? - odezwał się Mike, podnosząc nieco na łóżku.
- Dzwoniła mama.
Brat spojrzał na mnie zaszokowany, przez chwilę nic nie mówiąc.
- Czego chciała? - warknął, zaciskając dłonie w pięści. Zdziwił mnie ten ton.
- Przyleci. - odpowiedziałam, zwijając usta do środka. - chyba bez taty, nic o nim nie wspomniała..
- Stella. - Mike chrząknął, spoglądając na Jasona, którego uścisk się wzmocnił. Co się dzieje? - ojciec nie żyje od trzech lat.
- C-co? - sapnęłam, patrząc z niedowierzaniem na brata. Zaczęłam coraz szybciej oddychać.
- Stella, uspokój się. - powiedział łagodnie Jason, wstając i obejmując mnie w talii. - Oddychaj.
- Nie żyje? - pisnęłam żałośnie, wciąż nie mogąc złapać normalnego oddechu.
- Stella, oddychaj! - krzyknął Jason, sadzając mnie na brzegu łóżka. - Oddychaj. - powtórzył.
- Nie. mogę. - sapnęłam, wachlując się bluzką. Z kolejnym mrugnięciem, obraz stawał się coraz ciemniejszy.
- Stella, zostań ze mną! Oddychaj!

Otworzyłam oczy i rozejrzałam się po pomieszczeniu. Wszędzie biel. Zmarszczyłam brwi, starając się przypomnieć sobie co się stało. Kiedy wszystko do mnie dotarło, znowu zaczęłam szybciej oddychać. Podniosłam się do pozycji siedzącej i przyłożyłam dłoń do serca.
- Stella! Uspokój się. - Jason złapał mnie za rękę i mocno ścisnął. - Oddychaj powoli.
- Nie mogę. - zapłakałam, dusząc się.
Do sali wszedł lekarz, którego widzę pierwszy raz na oczy.
- Proszę oddychać powoli. - polecił, stojąc na wprost mojego łóżka. - Niech pani pomyśli o czymś przyjemnym. - mówił spokojnie.
Pokręciłam głową, coraz szybciej łapiąc oddech.
- Dobrze, to pana żona? - spytał lekarz, patrząc na Jasona.
- Tak. - pokiwał głową, wciąż ściskając moją dłoń.
- Proszę ją mocno objąć od tyłu.
Szatyn podniósł się z krzesła i usiadł za mną, obejmując mnie od tyłu.
- Spokojnie, kochanie. - szepnął, całując mnie w kark. - to zaraz minie, ale proszę, oddychaj powoli.
- Siostro, proszę przynieść mi papierową torebkę, szybko! - krzyknął lekarz do przechodzącej pielęgniarki. Kobieta skinęła głową i pobiegła w inną stronę, niż szła.
Obraz znowu stawał się coraz ciemniejszy.
- Stella, zostań ze mną. - Jason jeszcze mocniej mnie objął, przyciskając usta do mojego karku. - Proszę Cię, uspokój się.
Położyłam dłoń na jego dłoni i splotłam nasze palce. Zaczęłam wolniej oddychać, ale obraz i tak był coraz ciemniejszy.
Pod nos nagle ktoś podstawił mi papierową torebkę. Spojrzałam w górę na lekarza i wzięłam torebkę, od razu przystawiając ją do twarzy. Torebka blokowała mi dopływ powietrza, więc coraz wolniej je nabierałam. Kiedy w torebce nie było już tlenu, odsunęłam ją od siebie i głęboko odetchnęłam.
- Często ma pani takie ataki paniki? - spytał lekarz.
- Tylko kiedy się zdenerwuję. - wydyszałam, nie puszczając ręki Jasona.
- Była pani z tym u lekarza?
- Przed chwilą dowiedziałam się, że mój ojciec nie żyje. - warknęłam, a zaraz pożałowałam tego. - przepraszam. - mruknęłam ze skruchą. - Muszę już iść. - zeszłam z łóżka i podałam Jasonowi kule, po czym razem ruszyliśmy w kierunku sali Mike'a
- Wiedziałeś? - spojrzałam na mężczyznę, idąc z nim ramie w ramie.
- Nie. - pokręcił głową. - Przykro mi.
Pokiwałam głową i złapałam za klamkę od sali brata.
- Kurwa, ale się o Ciebie bałem! - warknął, gdy tylko mnie zobaczył.
- Jak się czujesz? - spytał Alfredo. Wszyscy zdążyli już przyjechać i wyglądała na to, że właśnie się dowiedzieli, że mój ojciec nie żyje.
- Przykro nam. - odezwał się Chaz, patrząc na mnie ze współczuciem.
- Dlaczego nie jesteś jeszcze spakowany? - zmarszczyłam brwi, rozglądając się po sali.
- Doktor Malik powiedział, że muszę zostać jeszcze dzień.
- Mam z nim porozmawiać?
- Nie trzeba. - pokręcił głową. - Jedź do domu i odpocznij.
Skinęłam głową i wyszłam bez pożegnania, a za mną Jason z czarną podróżną torbą.
- Wezmę ją. - złapałam za ucho torby, jednak mężczyzna jej nie puścił.
- Dam radę.
- Jason, wezmę ją. - przewróciłam oczami i zabrałam mu torbę. Zatrzymałam się przed wyjściem, kiedy mój telefon zaczął dzwonić. Na ekranie pojawiło się nazwisko nauczycielki Cherryl. Szybko odebrałam telefon z potrójnie bijącym sercem.
- Tak?
- Dzień dobry, mówi Kelly Stone, jestem nauczycielką Cherry.
- Mhm. - pokiwałam głową, idąc z Jasonem do auta.- Co się stało?
- Cherryl uderzyła jednego z chłopców ze swojej klasy.
- Dlaczego? - niemal krzyknęłam do telefonu zaszokowana. Cherryl uczy się samoobrony, ale wie, że bez powodu nikogo nie może uderzyć.
- Proszę przyjechać do szkoły.
- Będę za dziesięć minut. - odpowiedziałam, rozłączając się
- Co się stało? - spytał Jason, zapinając pasy.
- Cherryl uderzyła jakiegoś chłopca. - odpaliłam samochód i odjechałam spod szpitala.
- Dlaczego?
- Nie wiem, nauczycielka kazała mi przyjechać. - pokręciłam głową, wciskając pedał gazu.
Po dziesięciu minutach byliśmy już pod szkołą.
- Zaczekasz?
- Nie! To też moja córka!
- Jason..
- Stella, też tam idę. - powiedział ostro, wysiadając z auta.
Pokręciłam głową, również wysiadając. Wyciągnęłam kulę z tylnego siedzenie i podałam ją mężczyźnie. Pod gabinetem dyrektora siedziała Cherryl, a na przeciwko niej Alan.
- Co się stało kochanie? - uklęknęłam przy córce.
- To mój tata! - powiedziała ostro dziewczynka, patrząc na Alana.
- Kochanie, dlaczego uderzyłaś Alana?
- To jest ten Alan? - spytał Jason.
O nie! Czy on ma zamiar nakrzyczeć teraz na tego dzieciaka?
- Nie mogę powiedzieć. - szepnęła ze łzami w oczach.
- Jason! - warknęłam, patrząc w oczy mężczyzny, po czym spojrzałam z powrotem na córkę. - Powiesz mi na ucho?
Dziewczynka pokiwała głową i objęła rączkami moją szyję.
- Alan powiedział, że jesteś morderczynią i, że ja też nią będę. - wyszeptała drżącym głosem - Zrobiło mi się smutno.
- Już dobrze kochanie. - otarłam more policzki dziecka, podnosząc się. - Zaraz przyjdę, dobrze? - uśmiechnęłam się lekko. Sama próbowałam powstrzymać łzy. Mogę sobie tylko wyobrazić, jak musiało ją to zaboleć.
- O co chodzi? - spytał Jason, nie spuszczając wzroku z przerażonego chłopczyka.
- Chodź. - kiwnęłam głową w stronę drzwi, które otworzyłam i przepuściłam Jasona. - Dzień dobry. - przywitaliśmy się obydwoje. W gabinecie był dyrektor, nauczycielka Cherryl i rodzice Alana.
- Dzień dobry, proszę siadać. - polecił dyrektor, wskazując dłonią na dwa puste krzesła.
Pomogłam Jasonowi usiąść i sama zrobiła to samo.
- To ojciec Cherryl . - przedstawiłam szatyna. - Jason.
- Dobrze, więc zaczynajmy. - powiedział dyrektor, spoglądając na państwa Cyrus. - Niech pani opowie co zaszło.
Nauczycielka skinęła głową i spojrzała na mnie. - Dzieci bawiły się na boisku, kiedy nagle Cherryl uderzyła Alana pięścią w twarz.
- To jest niedopuszczalne, żeby dzieci się biły!. - powiedziała oburzona pani Cyrus, machając nogą.
- W regulaminie wyraźnie jest napisane, że bójka, czy inny przejaw nienawiści skutkuje wydaleniem ze szkoły, bądź przeniesieniem do innej klasy. - odezwał się ojciec Alana.
Ścisnęłam dłoń Jasona, dając mu do zrozumienia, że to załatwię.
- Skoro już jesteśmy przy regulaminie, to nie rozumiem, dlaczego państwa syn wciąż chodzi z moją córką do klasy. - zabrałam w końcu głos.
- Co to ma znaczyć? - prychnęła pani Cyrus.
- To, że pani syn śmieje się z mojego dziecka, że nie ma ojca. - powiedziałam ostro. - a dzisiaj powiedział jej, że jestem morderczynią i ona też nią będzie! - podniosłam głos. - I pani śmie zwalać winę na moją córkę? Pan powołuje się na regulamin? - zakpiłam. - A pani tak pilnuje dzieci? - spojrzałam na nauczycielkę. - Za co do cholery płacę? Nie rozumiem dlaczego mnie tu wezwaliście! Córka się broniła! Widać słowami nic nie wskórała. Może tak ten rozpieszczony dzieciak nauczy się kultury!
- Co przepraszam? - krzyknęła kobieta, wstając z krzesła. - Nauczy się kultury? Mówi to kobieta, która..
- Albo usuniecie dzieciaka ze szkoły, albo cofniemy wszystkie środki, które zostały przesłane na szkołę i spotkamy się w sądzie. Wygląda na to, że Cherryl była nękana, nie potrzebujecie skandalu, prawda? - spytał Jason, patrząc na zdezorientowanego dyrektora.
- Proszę pamiętać, że jestem adwokatem. - dodałam, wstając wraz z Jasonem. - Do widzenia.
- Nie chcę Cię widzieć przy mojej córce. - warknął Jason, spoglądając z góry na małego chłopca. - bo przyjdę do Ciebie.
Chłopiec pokiwał szybko głową, mrugając szybko oczami.
- Chodź. - wzięłam na ręce dziewczynkę i razem opuściliśmy szkołę.
- Jesteś zła? - spytała dziewczynka, kiedy zapinałam ją w samochodzie.
- Nie. - odpowiedziałam, siadając za kierownicą. - Ale następnym razem masz walczyć słowami, albo zadzwonić po mnie, dobrze? - spojrzałam na dziewczynkę w lusterku.
- Mhm. - pokiwała głową.
- Zostaniesz dzisiaj na noc u wujka? - spytałam, wyjeżdżając z parkingu.
- Chce u taty.
- Skarbie, tata jest..
- Może u mnie zostać. - przerwał mi Jason.
- Jason, ledwo możesz chodzić bez kuli.
- Ale Cherryl nie ma 3 lat, żebym musiał ją niańczyć. Poradzimy sobie. - uśmiechnął się.
Spojrzałam niepewnie na mężczyznę. Mam zostawić pod jego opieką dziecko? Nie widziałam go osiem lat, nie wiem jakie ma teraz nawyki, ani kim jest.
- Umiem się zajmować dziećmi. Mieszkam z Leilą.
Zapomniałam. Leila ma przecież synka.
- Jesteś pewna, że chcesz być u taty?
- Tak! - odpowiedziała entuzjastycznie. - A mogę zabrać kotka?
- Kotka? - szatyn spojrzał na mnie zdziwiony.
- Jest w pakiecie. - wzruszyłam ramionami, parkując samochód pod budynkiem, ale z tyłu, żeby uniknąć dziennikarzy. - Dobrze, pójdziemy Cię spakować i zawiozę Cię do taty. Zostajesz? - spojrzałam na mężczyznę.
- Idę z wami. - prychnął, wysiadając.
Pokiwałam głową i również wysiadłam. Podałam mężczyźnie kule i razem ruszyliśmy do budynku. Rodzina. Coś o czym bałam się marzyć. Mam to teraz, chociaż i tak wisi na włosku. Wszystko rozstrzygnie się za trzy dni.
Wyszliśmy z windy i skierowaliśmy się do mojego mieszkania. Otworzyłam drzwi i przepuściłam Jasona z Cherr.
- Spakuj kota i to co potrzebujesz, a ja przygotuję jedzenie Fire.
- Ok. - pokiwała głową, uśmiechając się i pobiegła do swojego pokoju. Kiedy dziewczynka zniknęła za drzwiami, podeszłam do Jasona i mocno się w niego wtuliłam.
- Hej, hej. - szepnął, rzucając kule w bok. - tylko się nie rozklejaj. - wymruczał, głaszcząc mnie po plecach.
Zacisnęłam mocno powieki i wplotłam palce we włosy mężczyzny. Tak bardzo chciałabym, żeby to wszystko się skończyło.
- Kochanie, proszę. - szepnął, jeżdżąc ustami po mojej szyi.
Pociągnęłam nosem i odsunęłam się od mężczyzny. Jason uśmiechnął się lekko, ścierając kciukiem pojedynczą łzę.
- Wszystko dobrze się skończy. - szepnął.
- Nie wiem gdzie jest kot! - fuknęła dziewczynka, wchodząc do salonu.
Odsunęłam się od szatyna i szybko poszłam do kuchni.
- Nasypię jej jedzenie, to może przyjdzie. - krzyknęłam z kuchni. Przykucnęłam przy szafce i wyjęłam z niej pudełko karmy. Wycisnęłam saszetkę na miskę i postukałam miską. Po chwili pojawiła się przy mnie zguba, mrucząc.
- Jest. - krzyknęłam, wstając. - poczekaj aż zje i wsadzimy ją do domku.
Wstałam i wyszłam z kuchni, zostawiając w niej córkę z kotem.
- Masz już adwokata? - spytał Jason, patrząc na kartkę, którą dał mi Paul.
- Nie, mruknęłam, siadając obok niego.
- Stella, zadzwoń do kogoś dzisiaj, proszę. - odłożył kartkę i spojrzał na mnie smutno.
Spojrzałam w bok, zaciskając dłoń, która nagle zaczęła drżeć.
- Jeśli dzisiaj tego nie zrobisz, ja zrobię to jutro.
- Załatwię to. - mruknęłam.
- Jesteśmy gotowe. - oznajmiła dziewczynka, stając przy Jasonie.
Pokiwałam głową, wstając. Podeszłam do komody pod oknem i zabrałam z niej telefon. Odblokowałam go i odczytałam wiadomość od nieznanego numeru.
''Będę w New Jersey o 21''
Schowałam telefon do kieszeni i poszłam do kuchni, skąd wzięłam jedzenie kota.
- Kiedy z nami zamieszkasz? - spytała dziewczynka, patrząc w górę na Jasona.
- Niedługo. - uśmiechnął się szatyn.
- Możemy iść. - chrząknęłam, wręczając dziewczynce torebkę z karmą.
Wszyscy wyszliśmy z mieszkania i tak jak weszliśmy do budynku, tak wyszliśmy. Czyli od tyłu.
- Dlaczego wychodzimy tędy? - spytała mała szatynka.
- Bo tacie będzie tak łatwiej. - wymyśliłam szybko. Nie powiem dziecku, że na zewnątrz czekają dziennikarze, żeby oskarżyć jej matkę.
Wsiedliśmy do auta i odjechaliśmy.
- Leila już jest w Twoim mieszkaniu?
- Tak. - odpowiedział.
Skinęłam głową i już się nie odezwałam, aż nie poczułam męskiej dłoni na udzie.
- Rozluźnij się. - szepnął. - Jesteś strasznie spięta.
Zdjęłam jedną rękę z kierownicy i położyła na dłoni szatyna, ściskając ją.  
Próbowałam się rozluźnić, ale to ciężkie. Mam zbyt wiele na głowie. Dodatkowo boję się spotkania z mamą.
- Wjedziesz? - spytał mężczyzna, otwierając drzwi od samochodu.
- Nie. - pokręciłam głową.
- Na chwilę. Przywitasz się z Leilą.
- Mam dużo do zrobienia.
- Stella, na chwilę. - wciąż nie ustępował. Zacisnęłam szczękę i odpięłam pas. Wysiedliśmy z auta i powoli weszliśmy do budynku, w którym mieszka Jason. Daleko nie jest od mojego mieszkania, a mimo to ani razu go nie spotkałam.
Mieszkanie było w połowie umeblowane, w kątach stały jeszcze nierozpakowane pudła.
- Stella! - uśmiechnęła się Leila, ściskając mnie mocno. - Cieszę się, że przyszłaś.
- Cześć. - uśmiechnęłam się lekko.
- Hej mała. - przywitała się z Cherryl.
- To nie będzie problem, jeśli zostanie na noc? - spytałam
- Nie! Coś Ty. - zaśmiała się, kręcąc głową. - Chodźcie, zrobię herbaty.
- Ja..dziękuję.
- Zajmij dzieci, pójdę porozmawiać ze Stellą. - powiedział Jason, całując w czoło blondynkę.- Chodź. - pokiwał głową w stronę niewielkiego korytarzyka.
- O której będzie Twoja matka? - spytał, siadając obok mnie w prawdopodobnie jego pokoju.
- O 21.
- Zostań do tej godziny. - mruknął, łapiąc  mnie za rękę.
- Muszę jechać do Paula. Wypisze Cherryl ze szkoły, a później wybiorę adwokata. - uśmiechnęłam się lekko.
- Nie możesz tego zrobić przez telefon?
- Muszę z nim porozmawiać.
- Chciałbym spędzić z Tobą chociaż jeden dzień. Z Tobą i Cherryl. - westchnął.
- Jak to się wszystko skończy. - uśmiechnęłam się blado. - obiecuję. - przyłożyłam dłoń do jego szczęki i pocałowałam go w usta.

Jest 20:50, dziesięć minut do przylotu mamy, a ja trzęsę się jak galareta. Cholernie się tego boję. W poniedziałek Paul wypisze Cherryl ze szkoły. Wspólnie wybraliśmy adwokata, z którym spotkam się jutro, więc mama prawdopodobnie będzie musiała zostać z Mike'iem.
Zagryzając wargę rozglądałam się po lotnisku, nie wiedząc nawet jakiego koloru włosów mam szukać. Spuściłam wzrok, kiedy telefon zadzwonił. Wyjęłam go z kieszeni i odblokowałam ekran. Wiadomość od: Jason.
''Dzieciaki padają ze zmęczenia, zaraz położę je spać. Trzymaj się. Kocham Cię. ''
A poniżej zdjęcie Jasona z dzieciakami.
Uśmiechnęłam się przez łzy i w momencie, kiedy podniosłam głowę rozpoznałam kobietę, której szukałam.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ!

WIDZĘ POD TYM ROZDZIAŁEM WSZYSTKIE KOMENTARZE! WSZYSTKIE! KAŻDY KOMENTUJE!