ROZDZIAŁ 23

- Ani się waż zwalać na mnie! - syknęłam. Gdybym mogła zabijać wzrokiem..
- Kto to był? Umawiałaś się z nim? - spytał warcząc.
- Pieprz się! - splunęłam, kręcąc głową, kiedy napotkałam zdezorientowany wzrok Cherr. - Przepraszam kochanie. - szepnęłam, podchodząc do dziewczynki. - Przyjdziemy tu innym razem.
- Nie, zostańcie! - odezwał się Jason. - Stella, przepraszam. - powiedział szczerze. - Możemy udać, że tego nie było?
Spojrzałam na mężczyznę, po czym pokręciłam głową, oblizując usta.
- Zostańmy! - uśmiechnęła się dziewczynka.
Spojrzałam na uśmiech córeczki i natychmiast się rozluźniłam. Ma poznać tatę.
- Dobrze. - skinęłam głową, sadzając dziewczynkę na krzesełku przy łóżku Jasona, a sama udałam się do parapetu, o który się oparłam.
- Nie usiądziesz z nami? - spytał szatyn, patrząc na mnie.
- Tu mi wygodnie. - wzruszyłam ramionami, wyciągając telefon, który zaczął dzwonić. - Tak?
- Cześć Stella, musisz dzisiaj wpaść na komisariat. -  powiedział Franklin.
- Co się stało?
- Sam chce Cię przesłuchać. - westchnął.
- Dobrze. - mruknęłam. - Będę za dwie godziny.
- Do zobaczenia. - rozłączył się.
- O co chodzi? - spytał Jason.
- O nic. - wzruszyłam ramionami, chowając telefon.
- Będziesz mnie odprowadzał do szkoły? - spytała Cherr, uśmiechając się do szatyna.
- Mam nadzieję,że tak. - odpowiedział, również się uśmiechając.
- W szkole nie wiedzą, że mam tatusia. - mruknęła. - i Alan się ze mnie śmieje.
- Jak ma na nazwisko Alan? - wysyczał Jason, uśmiechając się sztucznie do dziewczynki.
- Cherryl, dlaczego mi nie powiedziałaś? - spytałam, podchodząc do dziewczynki. - Miałaś mówić, jakby ktoś Ci dokuczał w szkole!
- Wujek powiedział, żebym Ci nie mówiła. - powiedziała smutno. - Alan już się ze mnie nie śmieje. - uśmiechnęła się lekko.
- Och, ale bądź zazdrosna, że patrzyłem na tyłek pielęgniarki, chociaż moją córkę odprowadza do szkoły Twój pieprzony fagas! - syknął wściekle Jason, unosząc dłonie w górę.
- Jak Boga kocham. - szepnęłam spokojnie. - Mogłam Cię tam zostawić.
- Nigdy tego nie zrobisz. - prychnął. - Kochasz mnie, Stella.
- I będę za to cierpieć do końca życia.
- Dlaczego się kłócicie? - spytała dziewczynka. - Czy tata nie będzie z nami mieszkał? - spojrzała na mnie smutnym wzrokiem.
- Będę z wami mieszkał. Tylko się droczymy ze sobą- wytłumaczył spokojnie mężczyzna.
Uniosłam brwi, patrząc na niego nieco zdziwiona. Więc już zaplanował, jak ma to dalej wyglądać?
- Przestań się złościć i siadaj. - westchnął, klepiąc na łóżko. - Dajmy temu spokój, chcę w końcu spędzić czas z rodziną.
Zacisnęłam szczękę i w końcu usiadłam na łóżku szatyna.
- Stella. - szepnął, patrząc na mnie wymownie.
Przewróciłam oczami i usiadłam tuż przy mężczyźnie. Po chwili jego ręka mnie objęła i przytuliła do siebie.
- Chodź Cherry. - drugą rękę wyciągnął do dziewczynki, która spojrzała na mnie niepewnie.
- Chodź. - uśmiechnęłam się. Szatynka obeszła łóżko i usiadła między nami.
- Więc teraz możesz pytać o co chcesz. - powiedział Jason, uśmiechając się szeroko.
- Dlaczego mama powiedziała, że nie żyjesz?
Cholera, Cherr jest zbyt ciekawska. Jak jej to wytłumaczyć?
- Miałem poważny wypadek i na jakiś czas zerwałem kontakt z mamą. - odpowiedział. Uf.
- Jaki wypadek? - zmarszczyła brwi.
- Poważny. - zaśmiał się. - Moja kolej. Kiedy masz urodziny?
- Za trzy miesiące. - odpowiedziała entuzjastycznie.
Może to dziwne, że Cherryl tak otwarcie z nim rozmawia, ale była przygotowywana do tego od dziecka. Odkąd się urodziła opowiadałam jej o Justinie, później pokazywałam nawet zdjęcia.
- Podoba Ci się Twoja szkoła?
- Mhm, mam tam nawet koleżanki. - odpowiedziała, uśmiechając się szeroko. - Chanel i Avril.
- A kolegów masz? - spytał, nie przestając się uśmiechać. Jednak nie jest to ten ciepły uśmiech, on szuka zaczepki.
- Jason. - westchnęłam, przewracając oczami.
- Pytam tylko czy ma kolegów. - zaśmiał się, patrząc mi w oczy. Nasze twarze dzielą teraz milimetry, poważnie. Przełknęłam ślinę, starając się patrzeć tylko w jego oczy, ale ugh! Uległam i zerknęłam na jego usta. Okej, to nie było zerknięcie.
- Zrób to. - wychrypiał.
- Co? - zmarszczyłam brwi, przenosząc wzrok na jego oczy.
- Pocałuj mnie. - zaśmiał się seksownie.
Oblizałam usta i miałam zamiar właśnie go pocałować, kiedy drzwi się otworzyły i wszystko prysnęło niczym bańka mydlana.
- Och! Przepraszam! Naprawdę przepraszam! - w drzwiach stała Leila, a przy jej nodze mały chłopczyk.
- W porządku, nic się nie stało. - uśmiechnęłam się do blondynki, schodząc z łóżka.
- Cholera, mam niezłe wyczucie czasu. Mogę poczekać pod salą, a wy..dokończcie.
- Nie, w porządku Leila - zaśmiałam się. - Powinnam jeszcze zajrzeć do Mike'a.
- Kim jest ta pani? - spytała Cherr, wciąż siedząc na łóżku Jasona.
- Powinnam się przedstawić. - uśmiechnęła się szeroko blondynka, podchodząc do mojej córki. - Jestem Leila, a to jest Dylan.
- A ja jestem Cherr, to moja mama, a to mój tata. - odpowiedziała szatynka.
- Dobrze, Cherryl, chodźmy teraz do wujka, tata porozmawia teraz z przyjaciółką. - złapałam dziewczynkę za rączkę i pomogłam jej zejść.
- Hej, a buziak? - upomniał się szatyn, jednak dziewczyna zacisnęła usta w wąską linię i schowała się za mną. - To może chociaż mama? - spojrzał na mnie, unosząc jedną brew. Mimo trzydziestki na karku, to wciąż najprzystojniejszy facet jakiego znam. Pokręciłam głową, po czym pochyliłam się i cmoknęłam go w policzek.
- Jeszcze do tego wrócimy. - westchnął Jason, opadając plecami na poduszkę.
- Pa. - cmoknęłam Leilę w policzek i wyszłam wraz z Cherr.
- Chcesz coś do picia? Jedzenia? - przykucnęłam przy dziewczynce i zaczęłam jej poprawiać włoski.
- Chce mi się kakao. - pokiwała głową, uśmiechając się lekko.
- Chodź. - złapałam ją za rączkę i ruszyłyśmy razem do automatu z napojami. Wrzuciłam monety i po chwili kubek zaczął się napełniać gorącą czekoladą.
- Teraz pójdziemy do Dr. Malika. - oznajmiłam, biorąc kubek w dłoń, a drugą złapałam za rączkę Cherr i ruszyłyśmy do gabinetu lekarza. Zapukałam dwa razy do biały drzwi, po czym nacisnęłam klamkę i weszłam do środka.
- Cześć. - uśmiechnęłam się lekko.
- Witaj. - Zayn uśmiechnął się szeroko, podając mi rękę, którą uścisnęłam.
- Usiądź sobie tam. - powiedziałam do córki, wskazując palcem kozetkę.
Dziewczynka skinęła głową, biorąc ode mnie kubek gorącej czekolady i poszła do wskazanego miejsca.
- Siadaj. - polecił mężczyzna, wskazując na krzesło, więc zrobiłam jak prosił. - Dawno się nie widzieliśmy. - zaśmiał się. - Co słychać?
- Nie oglądasz telewizji? - prychnęłam, zakładając nogę na nogę. - Adam nie żyje.
- Tak, słyszałem. - westchnął. - najwyższy czas, po tym co zrobił. - powiedział kręcąc głową. Poznałam Zayna kilka lat temu, kiedy szukałam innych ofiar Adama. Miller oprócz gwałtów, miał na swoim koncie morderstwa. Jednym z nich było morderstwo żony Malika. Zayn próbował mi pomóc jak tylko mógł. Dostarczał mi wszystkie dowody morderstwa żony, jednak to było zbyt mało, by go wtedy zamknąć.
- Podobno Cherr.
- Tak, ale już w porządku. Nie rozmawiajmy o tym. - skrzywiłam się. Nie chcę o tym rozmawiać przy niej, nie byłyśmy jeszcze nawet u psychologa. - Co z McCannem?
- Stella wiesz komu mogę udzielać takich informacji. - westchnął, opierając się o oparcie krzesła skórzanego.
- To ojciec Cherryl. - uśmiechnęłam się lekko.
Mężczyzna szeroko otworzył oczy w zdezorientowaniu.
- Wiesz, że często mówią o nim w wiadomościach? - uniósł brwi.
- Nie oglądam telewizji. - zaśmiałam się. - Ale spokojnie, znam go od dziecka.
- Myślałem, że jesteś stąd.
- Nie. - pokręciłam głową. - Więc co z Jasonem?
Lekarz otworzył szufladę w biurku i wyciągnął z niego żółtą teczkę.
- Tak...doszło do poważnego uszkodzenia mięśnia czworogłowego, będzie potrzebna długa rehabilitacja. - zaczął mówić, nie spuszczając wzroku z teczki. - Możliwe, że będzie utykał do końca życia.
Westchnęłam kręcąc głową. Nie jest źle, mogło być gorzej.
- A Mike Hastings?
- Kim dla niego jesteś? Stella, muszę wiedzieć takie rzeczy.
- W porządku, to mój brat. - odpowiedziałam. - z innego ojca. - dodałam szybko. Zayn nie musi wiedzieć, jak się nazywam naprawdę.
- Usunęliśmy kule z jego piersi i brzucha. Stracił dużo krwi, tak jak McCann. Nie może się nadwyrężać, powinien cały czas na razie leżeć.
- Kiedy będą mogli wyjść ze szpitala?
- Za cztery dni. - odpowiedział, odkładając teczki.
- Dziękuję. Teraz wpadnę jeszcze do Mike'a na chwilę. - powiedziałam wstając z krzesła. - Jeszcze raz dziękuję za uratowanie ich. - złapałam za jego dłoń i potrząsnęłam nią z wdzięcznością.
- Ty zrobiłaś dla mnie coś o wiele więcej. - zaśmiał się.
- Do zobaczenia. - uśmiechnęłam się do mężczyzny i złapałam córkę za rękę, po czym wyszłyśmy z gabinetu i udałyśmy się do sali Mike'a.
- Znowu Ty. - warknęłam, widząc pielęgniarkę poprawiającą poduszkę mojego brata. Reszty chłopaków już nie było.
- Stella. - uśmiechnął się Mike. - Myślałem już, że nie przyjdziesz. - skrzywił się. - To Marta. - przedstawił mi pielęgniarkę.
- Tak, znamy się. Przed chwilą opiekowała się Jasonem. - uśmiechnęłam się sztucznie do kobiety. - To też jest mój mężczyzna, więc poproszę o inną pielęgniarkę.
Dziewczyna spojrzała na podłogę i wyszła szybko.
- O co chodzi? - spytał marszcząc brwi.
- Podrywała Jasona. - fuknęłam, siadając z Cherr na krześle.
Mike zaśmiał się głośno, ale zaraz jęknął z bólu.
- To przez Ciebie! - zakaszlał, łapiąc się za obolały brzuch.
- Co Ci się stało? - spytała dziewczynka, machając nogami.
- Miałem wypadek. - wytłumaczył, uśmiechając się do Cherr. - Ale jesteś podobna do taty.
- Do mnie też! - mruknęłam, wydymając usta.
- Trochę to śmiesznie wygląda, jesteś blondynką, masz niebieskie soczewki..a ona...szatynka, brązowe oczy..ale jest podobna do Jessici. - uśmiechnął się ciepło, jakby wspominał stare czasy.
- Mike, teraz będzie się dużo działo. - westchnęłam. -Cherryl, pograj sobie w grę. - dałam dziewczynce telefon i wskazałam na krzesełko pod oknem. - Jeśli nie będę mogła się nią opiekować, nie wynajmujcie żadnych adwokatów. - szepnęłam, łapiąc go za rękę. - Zasłużyłam na to co może się stać.
- Jessica, o czym Ty mówisz? - spytał zdezorientowany, lekko się podnosząc. - Będziesz mogła się nią opiekować, jesteś jej matką.
- Wszystko wyjdzie na jaw. O Wielkiej Brytanii, o Generale. Nie sądzę, żebym się z tego wybroniła. - przełknęłam ślinę i spojrzałam na nasze złączone dłonie. - Robiłam potworne rzeczy i będę musiała za to zapłacić.
- Powiedz o co chodzi! - warknął, zaciskając szczękę z wściekłości.
- Resztę życia mogę spędzić za kratkami. - szepnęłam. - Dostanę albo dożywocie, albo 30 lat.

Końcówka wpadła mi nagle do głowy! WOW i mam nadzieję, że nią jakoś uratowałam rozdział. ;/