ROZDZIAŁ 21

 *Jason*

Cały czas zastanawiałem się, czy dobrze zrobiłem. Oszukałem ją. Najpierw uśpiłem jej czujność, a później przywiązałem. I choć z miłą chęcią zrobiłbym to jeszcze nie raz, ten nie należał do tych ''z miłą chęcią''.

- To było konieczne. - mruknął Paul. 

Spojrzałem na niego, marszcząc brwi. - co?

- Stella jest bardzo porywcza, tylko zepsułaby wszystko. - wytłumaczył, nawet na mnie nie patrząc. 

- Porywcza? 

- Tak, porywcza. Jeśli coś jej zagraża, albo jej bliskim, wierz mi, ani w 0.01% nie przypomina Stelli. - powiedział, kręcąc głową, jakby przypominając sobie coś złego ze Stellą. 

- Ona naprawdę zabiła tych wszystkich mężczyzn? - spytałem niepewnie.

- Tak. - skinął głową. 

- Te blizny..- zacząłem, drapiąc się jedną ręką po karku, drugą wciąż trzymałem na kierownicy. - kto jej to zrobił? - chrząknąłem, poprawiając się na fotelu i zaciskając dłonie na kierownicy. 

- Wybacz Jason, ale nie sądzę, żeby rozmawianie za jej plecami było okej.
- Wyobraź sobie, że dziewczynę, którą kochasz całym sercem, spotyka coś potwornego i ona nie chce Ci o tym powiedzieć. Nie byłbyś ciekawy?
- Wierz mi, że potrafię to sobie wyobrazić. - prychnął.
Zacisnąłem szczękę, wiedząc co ma na myśli. On ją kocha.
- Dzięki, że się nią zająłeś, kiedy ja nie mogłem. - powiedziałem, patrząc na drogę. Nie oszukujmy się, wykonał kawał dobrej roboty, za co jestem mu naprawdę wdzięczny.
- Ci którzy jej to zrobili już nie żyją. - westchnął mężczyzna, w końcu na mnie zerkając.
- Zabiła ich? Sama?
- Tak. - skinął głową. Czy powinienem zacząć się jej bać? - Nie pytaj jej o to, nie pozwalaj jej wrócić do tego. Swoją drogą, nie chciałbyś wiedzieć co ją spotkało.
- To samo mi powiedziała. - zaśmiałem się, kręcąc głową. Myśli, że tym mnie jakoś uśpi moją ciekawość? Tym jeszcze bardziej ją pobudził. Postaw się na moim miejscu. Szukasz ukochanej dwa  lata, w końcu ona staje przed Tobą w nowych odpicowanych rzeczach, w nowej fryzurze z jakimś kolesiem u boku. Później zauważasz mnóstwo tatuaży, który pokrywają jeszcze więcej blizn. Nie chciałbyś wiedzieć co ją spotkało? Domyślam się, że to może być okropne, ale i tak chcę znać prawdę. Pocieszające jest to, że Ci skurwiele już nie żyją, chociaż sam wolałbym wymierzyć im sprawiedliwość.
Odgoniłem myśli, które tylko podnosiły mi ciśnienie i skupiłem się na drodze. Auto przed nami się zatrzymało i wysiadł z niego Ryan, który ruszył w stronę pobocza. Serio, teraz będzie się załatwiał? SERIO? Moją córkę porwali, a on wysiada sobie z auta, żeby się odlać. Wysiadłem z samochodu, trzaskając drzwiami i podszedłem do mężczyzny.
- Co Ty kurwa robisz? - warknąłem, wściekle.
Ryan schylił się i coś podniósł. - To. - pokazał mi inhalator. Następnie odwrócił go i wyciągnął nabój, na którym przyczepiona była pluskwa.
Zmarszczyłem brwi i wziąłem od chłopaka nabój od inhalatora. Cherr ma astmę, jak sobie poradzi bez tego?
- A co z drugim nadajnikiem? - jeszcze bardziej zmarszczyłem brwi.
- Naszyjnik był ze złota? - spytał, na co skinąłem głową.
- Co jest chłopaki? - spytał Mike.
- Inhalator. - powiedziałem, zaciskając szczękę.
- Kurwa. - szepnął, łapiąc się za włosy. - Musimy się ruszać.
- Nadajnik w złocie jest niewykrywalny. - poinformował Ryan.
Dzięki Bogu, że to złoto.
- Dobra, ruszamy. - schowałem inhalator do kieszeni i pobiegłem do samochodu. Dzięki temu, że mam ze sobą nadajnik, Stella od razu nas znajdzie.
- To był inhalator. - powiedziałem, zanim Walker zdążył zadać pytanie.
- Cholera, ona ma astmę. - szepnął, łapiąc się za szczękę.
Kiedy auto przed nami ruszyło, natychmiast wcisnąłem gaz i z piskiem opon odjechaliśmy. Nie wiadomo w jakim stanie jest Cherr, więc liczy się każda sekunda.

*Stella*

Jak uwolniłam się z kajdanek i węzłów? Debil, który mnie zakuł, nie wiedział, że miałam złamanego kciuka w prawej ręce. Wystarczyło wyciągnąć go ze stawu i jedną rękę miałam wolną. Dziwne było, że na stoliku leżał nóż. Może specjalnie? Może chcieli mnie tylko spowolnić? Sięgnęłam po nóż i zaczęłam majstrować przy drugiej parze kajdanek. Nie oszukujmy się, zajęło mi to mnóstwo czasu. Czułam jak pot spływa mi po czole. W końcu uwolniłam obie dłonie, więc zabrałam się za przecinanie materiału, który więził moje nogi. Odetchnęłam głęboko z ulgą i zeskoczyłam z łóżka. Zbiegłam na dół, gdzie na stole stał jeden laptop. O co tu chodzi. Marszcząc brwi, podeszłam do urządzenia i usiadłam przy nim. Kiedy ruszyłam myszką, na ekranie pojawiła się wiadomość. Do mnie. 

[Stella, wiem, że jesteś zła, nie chciałem tego robić, ale wiem, że nie zastosowałabyś się do planu. Woleliśmy nie ryzykować. Mam nadzieję, że do czasu, zanim się uwolnisz, zdążymy już odbić naszą córkę. Pod stołem przykleiłem pistolet. Do zobaczenia, kochanie.]
Następnie pojawiła się mapa, gdzie znajdują się dwa nadajniki. Jeden poruszał się w stronę Harrisburga, gdzie był drugi nadajnik. Czyli znaleźli inhalator.Warknęłam pod nosem i wsunęłam rękę pod stół, szukając broni. Kiedy się na nią natknęłam, oderwałam ją od drewna i uniosłam do góry. Wzięłam jeszcze ołówek leżący na stole, wsunęłam go we włosy i zakręciłam, tworząc tak koka. Zamknęłam wszystkie okna i wpisałam w przeglądarkę nazwę miejsca, gdzie powinna znajdować się Cherryl. Nie mam nawet telefonu, żeby zrobić zdjęcie. Wstałam z krzesła i ruszyłam do wyjścia. Skąd wezmę samochód? Och, już wiem! Rozejrzałam się na boki, żeby sprawdzić czy nie stoi tu gdzieś auto. Zbyt piękne by było, gdyby jakieś mi zostawili. Zacisnęłam dłonie w pięści, czując jeszcze większy gniew i wyszłam na ulicę. Kto nie weźmie autostopowiczki? W porządku, może i nie wyglądam jak dwa dni wcześniej, ale który facet nie poleci na tyłek w obcisłych dżinsach, w nocy, na pustkowiu. Skręciłam w lewo i szłam po ulicy, czekając, aż ktoś mnie zaczepi. Chyba jeszcze pamiętam jak się kołysze biodrami, co? Nie musiałam długo chodzić, żeby zatrzymał się jakiś napaleniec. 
- Hej Ty! - gwizdnął. - Potrzebujesz podwózki? - krzyknął, zatrzymując się przy mnie. Spojrzałam na niego, uśmiechając się kusząco i skinęłam głową.
- Dziękuję! Już myślałam, że nikt się nie zatrzyma! - powiedziałam, wzdychając, kiedy siedziałam już obok kierowcy. - Zapomniałam. -  Uśmiechnęłam się, sięgając po broń. - Zmiana miejsc. 
- Co? - spojrzał na mnie zdezorientowany i natychmiast uniósł ręce w górę. 
- Po prostu wysiądź z samochodu. - jęknęłam. 
- Nie! To moje auto! - krzyknął z wyrzutem. 
- Okej, pięć sekund i strzelam w Twoje krocze. - westchnęłam, przenosząc broń na owe miejsce mężczyzny. 
- Dobra! Dobra! - krzyknął, pośpiesznie otwierając drzwi. - Kurwa, więcej nie wezmę autostopowiczki. - splunął pod nosem, wysiadając. 
- Dzięki! - krzyknęłam i odjechałam z piskiem opon. 
Cholera, nie ma GPS! Muszę kierować się znakami. Starałam się jechać najszybciej jak mogłam, jednak nie zawsze było to możliwe. Zdarzały się korki, czy patrole drogowe. Lepiej, żeby policja mnie nie ścigała. Na chwilą odrywając wzrok od jezdni, spojrzałam na radio, żeby je włączyć. Nie wiem ile jechałam dokładnie, dla mnie to była wieczność, ale w końcu znalazłam się w Harrisburgu. Teraz wystarczy znaleźć opuszczony szpital. Mam nadzieję, że nie jest ich tu dużo. Zatrzymałam się na stacji benzynowej. Wysiadłam z samochodu i weszłam do sklepu. 
- Przepraszam, - chrząknęłam, żeby zwrócić na siebie uwagę sprzedawcy. Ten spojrzał na mnie marszcząc brwi, po czym otworzył szeroko oczy.
- Potrzebuje pani pomocy? - spytał. 
- Nie. - pokręciłam głową. - znaczy się, tak! - uderzyłam otwartą dłonią w stół, jakby chcąc tym przekrzyczeć moją pierwszą odpowiedź. - Muszę znaleźć szpital Abandoned. 
- Już dawno jest opuszczony. - powiedział, marszcząc brwi. 
- Wiem. Gdzie powinnam jechać? 
- Musi się pani cofnąć do skrzyżowania i pojechać w  lewą stronę. Później cały czas prosto. Po ok. 15 km będzie duży wjazd z prawej strony i tam pani skręci i prosto do szpitala. 
- Dziękuję. - posłałam chłopakowi lekki uśmiech i wyszłam ze sklepu. Wsiadłam do samochodu i odjechałam. Będąc na skrzyżowaniu, skręciłam w lewo, jak kazał chłopak i jechała już prosto. Żołądek zwijał mi się coraz bardziej, a serce próbowało wyrwać się z piersi. Boję się co tam zastanę. Boję się, kogo tam zastanę. Trzymam tylko kciuki, żeby chłopakom nic się nie stało. Zjechałam w prawo, jak powiedział pracownik stacji benzynowej i powoli jechałam , starając się nie robić zbyt dużego szumu. Kiedy minęłam samochód Paula, natychmiast się zatrzymałam. Wysiadłam z samochodu i ruszyłam na pieszo. Akurat kiedy szpital pojawił się już w zasięgu mojego wzroku, z okna ktoś wypadł. Przyłożyłam szybko dłoń do ust,żeby nie pisnąć. Błagam, niech to nie będzie żaden z moich chłopaków. Z łomoczącym sercem, pobiegłam w stronę wejścia. Pchnęłam drzwi i weszłam do środka. Co chwilę było słychać strzały. Wyciągnęłam broń, którą trzymałam w spodniach i trzymając ją przed sobą, zaczęłam powoli iść. Szpital ma trzy piętra. Wszystko tu jest porozwalane. Łóżka pordzewiałe, na podłodze walają się papiery, a lampy mrugają. Mam nadzieję, że z Cherryl wszystko w porządku. Nagle zostałam pociągnięta za łokieć. 
- Co Ty tu robisz? - szepnął Ryan. 
- Co Ty! - wskazałam na niego palcem. - tu robisz? 
- Pilnuję! - odszeptał. - Jak się tu dostałaś?
- Ukradłam auto. - przewróciłam oczami. - Gdzie Mike? 
- Wszyscy są na górze. Jest tu mnóstwo ludzi! - powiedział, kręcąc głową. 
- Wszyscy są cali? - spytałam, zagryzając wargę, bojąc się, że któremuś coś się mogło stać. 
Chłopak miał odpowiedzieć, kiedy usłyszeliśmy, jak winda się otwiera.
- Stój! - szepnął, widząc, że chcę to sprawdzić.
- Ryan! Kurwa! Pomóż mi! - usłyszałam jęk Mike'a.
Szeroko otworzyłam oczy i bez zastanowienie, wybiegłam z kryjówki. Mike leżał w windzie, a wokoło niego zaczęła się tworzyć kałuża krwi.
- Mike! - zaszlochałam, czując, jakbym to ja właśnie oberwała. Podbiegłam szybko do brata i pomogłam mu wyjść.
- Co Ty tu robisz, Jessica? - warknął, trzymając się za bok, gdzie został postrzelony.
- Ryan! Musisz go zabrać do szpitala! - krzyknęłam.
- Żaden szpital. - Mike stanowczo pokręcił głową.
- Musisz! Mike, proszę! - oddałam brata w ręce Ryana. - Zabierz go do szpitala, błagam. - powiedziałam, zasłaniają usta, z których cały czas wydobywał się szloch.
- Jessica, jedź ze mną. Tu jest niebezpiecznie!
- Ryan, zabierz go. - Krzyknęłam. - Poradzę sobie. - spojrzałam na brata.
- Mike, jedziemy do szpitala. - powiedział brunet.
- Jessica, jedź z nami! Proszę! - krzyknął Mike.
Pokręciłam głową i pobiegłam do windy. Podniosłam broń brata i wcisnęłam guzik, na drugie piętro.
- Jessica! - usłyszałam ostatni raz krzyk brata, po czym drzwi się zasunęły. Otarłam policzki z łez i schowałam się w rogu, w razie, gdyby ktoś strzelał. Drzwi się otworzyły i padły pierwsze strzały.
- Kto tam jest? - krzyknął Chaz.
- Jessica! - odkrzyknęłam, ale się nie wyłoniłam. - Mogę wyjść?
- Wychodź.
Powoli wyszłam z windy, trzymając przed sobą broń. Kiedy zobaczyłam starego przyjaciela, odetchnęłam z ulgą i opuściłam broń.
- Co z Mike'iem? - spytał Fredo.
- Kazałam Ryanowi zabrać go do szpitala. - odpowiedziałam.
- Kurwa, mam nadzieję, że wyjdzie z tego. - warknął Chaz, łapiąc się za głowę.
- Skąd Ty się tu w ogóle wzięłaś? - spytał zdziwiony murzyn.
- Przyjechałam pociągiem. - warknęłam, podchodząc do mężczyzn. Chyba nie załapali, bo patrzyli na mnie zaszokowani. - Ukradłam auto! - przewróciłam oczami. - Co z Jasonem i Paulem? - wychrypiałam, patrząc niepewnie na mężczyzn.
- Są na górze. - odpowiedział Fredo.
- Okej, więc chodźmy. - pstryknęłam palcami.
Chaz skinął głową i ruszył w kierunku schodów. Za nim szedł Fredo i za nim ja. Gdy tylko Somers otworzył drzwi, padł strzał.
- Kurwa. - splunął. Odliczył do trzech, po czym z powrotem otworzył drzwi i trzy razy strzelił. - Możemy iść. - szepnął do nas. Minęliśmy martwego mężczyznę i otworzyliśmy drzwi, które, prowadziły do piętra.
- Rozdzielamy się. - szepnął Fredo. - Masz broń? - spytał, lustrując mnie wzrokiem.
Skinęłam głową i podniosłam lekko bluzkę, pod którą miałam dwa pistolety.
- Ja idę w lewo. - oznajmił Chaz i ruszył w owym kierunku.
- Ja idę prosto. - szepnął do mnie Alf i ruszył przed siebie.
Mi pozostała lewa strona. Jasona i Paula wciąż nie ma. Boję się. Cholernie.
Szłam powoli, uważając, by nie hałasować za bardzo i też w razie czego, żeby nikt mnie nie zaskoczył. Myliłam się! Linka oplotła moją szyję i zacisnęła się boleśnie, zabierając mi dopływ powietrza.
Natychmiast się obróciłam i stanęłam oko w oko z nieznajomym. Szybko wyciągnęłam broń i strzeliłam mu w brzuch. Mężczyzna upadł, więc zdjęłam linkę z szyi i upadłam na kolana, głośno kaszląc. Wtedy na głowę został założony mi ciemny worek. Broń wypadła mi z ręki, a następnie zostałam kopnięta w brzuch. Skuliłam się, ponownie kaszląc. Zaczęłam szukać dłonią drugiej broni, jednak ktoś mi ją wyjął i słyszałam tylko jak szura po podłodze. Zaczęłam się szarpać, kiedy obce ręce podniosły mnie na równe nogi. Jeszcze inne ręce, zaczęły zadawać mi bolesne ciosy w brzuch. Jeden był tak silny, że na chwilę nie mogłam złapać oddechu. Moje nogi zaczęły jeździć po podłodze, a obcy mężczyzna ciągnął mnie w nieznanymi kierunku. Nikt nic nie mówił. Po chwili zostałam komuś przekazana i zdjęto mi worek z głowy.
- Właśnie negocjowałem z panem Jasonem. - zaśmiał sie Adam, tuż przy moim uchu. Zauważyłam, że z szatynem nie jest za dobrze. Przypomniało mi się, jak 11 lat temu, Justin siedział na krześle i wyglądał dokładnie tak samo, a Nick próbował mnie zgwałcić.
- Wypuść go. - szepnęłam, starając się uciec od ostrza, które było przystawione do mojej szyi.
- W zasadzie nie jest mi już nawet potrzebny, skoro nas odwiedziłaś. - zaśmiał się. - tęskniłaś?
- Jason! - krzyknęłam, starając się zwrócić na siebie uwagę mężczyzny. - Jak się czujesz?
- Stella, przepraszam. - wychrypiał, patrząc na mnie przepraszająco.
- Wszystko będzie dobrze. - uśmiechnęłam się do niego przez łzy.
- Jakie to wzruszające. - zaśmiał się Adam, a ja czułam, jak jego klatka piersiowa wibruje. - Gold! Pokażmy pannie Swift, jak wygląda zabawa.
Mężczyzna stojący przy Jasonie, wyciągnął pistolet, po czym strzelił w Jasona nogę.
Pisnęłam i starałam się wyrwać Adamowi, jednak im bardziej się szarpałam, tym ostrze mocniej wbijało się w moją szyję.
- Błagam! Puść go! Przecież to o mnie chodzi! - wrzasnęłam.
Jason tylko zaciskał mocno szczękę i dłonie w pięści.
- Gdzie moja córka?
- Myślę, że już dawno została znaleziona. - zaśmiał się Adam. - przez Twojego przyjaciela.
- Dlaczego to robisz?
- Przez Ciebie spędzę resztę życia w pierdlu! - splunął. - Ja też mam dziecko!
- Masz dziecko i gwałcisz niewinne kobiety? - prychnęłam.
- Sama tego chciała. Wszystkie tego chcecie. - wycedził przez zaciśnięte zęby, obracając mnie w swoją stronę. - i wydaje mi się, że Ty też. - uśmiechnął się szeroko, wciąż trzymając nóż na moim gardle. Usłyszałam strzał za sobą i następnie upadające ciało. Skoro Jason był przywiązany, to znaczy, że musiał to być Gold. Niewiele myśląc, wyjęłam ołówek z włosów, które natychmiast opadły mi na ramiona, po czym wbiłam go w szyję mężczyzny i szybko wyciągnęłam. Krew trysnęła wprost na moją twarz, więc jeszcze bardziej się oddaliłam. Mężczyzna złapał się za szyję i upadł na kolana, patrząc na mnie wściekle.
- Ty dziwko. - szepnął.
Odwróciłam się i podeszłam do Jasona.
- Jason? - szepnęłam, przykładając dłoń do jego twarzy.
- Stella. - chrząknął Frank. Kurwa.
Spojrzałam powoli na mężczyznę. - Błagam, pozwól mi zabrać go do szpitala. - wyszlochałam, klęcząc przy Jasonie. - Proszę. Później możesz mnie zamknąć.
- Stalla, my też to możemy zrobić. Karetka już jedzie.
- Nie, ja muszę. Błagam. - podeszłam do mężczyzny, łapiąc go za rękę. - Od czterech lat, myślałam, że ojciec Cherr nie żyje. - powiedziałam, pociągając nosem. - Ona go potrzebuje.
Mężczyzna patrzył na mnie ze współczuciem, po czym odszedł.
- Jason! - poklepałam mężczyznę po twarzy i zaczęłam rozcinać węzły nożem, który leżał na podłodze, obok ciała Golda. - Jason! - krzyknęłam desperacko. Kiedy już odwiązałam wszystkie liny, podniosłam go i zaczęłam prowadzić do wyjścia z sali.
- Stella! - krzyknął Franklin. - Mamy Twoją córkę z Paulem.
- Dziękuję. - skinęłam głową i ruszyłam w lewo wraz z Jasonem.
- Stella! - podbiegł do nas Fredo i pomógł mi z McCannem. - Choler, wszędzie jest policja!
- Wiem, musimy zawieźć Jasona do szpitala. Jest tu jakieś tylne wyjście?
- Jest. - pokiwał głową i dalej szliśmy.
W końcu wyszliśmy z budynku.
- Masz tu gdzieś zaparkowany samochód? - spytałam.
- W lesie.
Skinęłam i ruszyliśmy w tamtym kierunku. Fredo wsiadł za kierownicę, a ja z tyłu z Jasonem.
- Jason. - szepnęłam, głaszcząc go po głowie. - Błagam, obudź się. - wyszlochałam, patrząc na bladą twarz ukochanego. - Błagam. - pisnęłam, zginając się, żeby go przytulić. - Potrzebuję Cię.
- Jesteśmy! - oznajmił Fredo, wysiadając z samochodu i pomógł mi wyciągnąć Jasona. Kiedy już prowadziliśmy nieprzytomnego szatyna do szpitala, rozbłysły policyjne syreny.
- Zabierz go do szpitala, ja muszę już iść. - zatrzymałam mężczyznę. - Do zobaczenia. - uśmiechnęłam się przez łzy i zeszłam po schodach idąc prosto do radiowozu Franklina.
- Przepraszam Stella, ale dłużej nie mogłem czekać.
- Dziękuję. - szepnęłam i ucałowałam go w kącik ust. - Dziękuję. - łzy zaczęły na nowo spływać po moich policzkach.
- Cherr jest z Paulem i jadą na komisariat. - powiedział, kiedy otwierał mi drzwi.
Skinęłam lekko głowa i wsiadłam do samochodu.

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU! 

A TERAZ BĘDZIE TROCHĘ NIEMIŁO ;/

Zauważyłam, że się rozleniwiłyście. Każdy kto przeczyta, komentuje rozdział. Nie będę pisała dla leniwych. 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ.

Niech to do was dotrze!