ROZDZIAŁ 17

- Cherr, to nie jest tatuś. - powiedziałam, ściskając mocno ręcznik w dłoni. Wymyśl coś szybko!
- To jest tatuś! - pisnęła i jeszcze mocniej wtuliła się w nogę Jasona.
- Cherr, to jest mamusi klient, idź do swojego pokoju. - uśmiechnęłam się do dziecka.
- Mamo. - zmarszczyła brwi, układając usta w podkowę.
- Cherr, idź do swojego pokoju. - powiedziałam już nieco ostrzej, na co dziewczynka się rozpłakała.
- Chodź, zaprowadzę Cię do pokoju. - uśmiechnął się Jason, wystawiając dłoń do dziewczynki.
Zacisnęłam mocno szczękę, żeby się nie odezwać. Nie miałam zamiaru go wpuszczać. Dopiero kiedy dziewczynka złapała go za rękę, zorientowałam się, że przyszedł z kwiatami. Czyżby przeprosić chciał? Kiedy mężczyzna poszedł z Cherr do jej pokoju, szybko pobiegałam do łazienki, żeby się przebrać. Zamknęłam drzwi, zdjęłam ręcznik i zaczęłam szybko wkładać bieliznę, kiedy drzwi się otworzyły, a w nich stanął Jason. Spojrzałam na niego spanikowana i natychmiast zasłoniłam się ręcznikiem.
- Długo śnił mi sie ten tatuaż. - powiedział, opierając się o framugę.
- To niegrzeczne wchodzić bez pukania. - zacisnęłam mocno szczękę i mocniej przytuliłam do siebie ręcznik.
- Jesteś w bieliźnie, dlaczego się zakrywasz? - spytał, lustrując mnie wzrokiem.
- Bo jesteś tu nieproszony i to nie pokaz Victoria's Secret? - uniosłam brwi. - Możesz zamknąć drzwi?
- Jasne. - uśmiechnął się, wchodząc do łazienki i zamknął drzwi.
- Jason, ja nie żartuję. Wyjdź i zaczekaj, aż się ubiorę.
- Dalej Stella, widziałem Cię już nagą.
- Wyjdź Jason.
- Straszna się z Ciebie zrobiła cnotka. - zaśmiał się, wychodząc.
- Dupek. - mruknęłam pod nosem i zdjęłam ręcznik.
- Słyszałem. - krzyknął zza drzwi.
- Po co przyszedłeś? - krzyknęłam, wkładając spodnie.
- Pomyślałem, że te róże ładnie wyglądałyby na Twoim stole.
Przewróciłam oczami, zapinając bluzkę i wyszłam z łazienki.
- A tak naprawdę przyszedłem przeprosić. - odchrząknął i wystawił przed siebie bukiet róż.
Spojrzałam na niego zdezorientowana i powoli wzięłam od niego bukiet.
- Wiesz, za wczoraj. - westchnął. - Poniosło mnie.
- Poniosło to za mało powiedziane. - pokręciłam głową. - Ale dziękuję za kwiaty. - powiedziałam, idąc do kuchni, gdzie napełniłam wazon wodą i włożyłam do niego kwiaty, które były naprawdę przepiękne.
- Stella. - zaczął.
- Wybacz, ale miałam zamiar zabrać Cherr na plac zabaw. - odwróciłam się do niego.
- W porządku, mi pasuje! - uśmiechnął się.
- Jason, to nie było zaproszenie. - skrzywiłam się, zakładając ramiona na piersi.
- Stella, nie widziałem Cię 8 jebanych lat!
- I tak powinno już zostać. - obróciłam głowę w bok.
- Chcę zrozumieć co było ważniejsze ode mnie. - po chwili jego dłoń znalazła się na mojej szczęce i obrócił ją tak, żebym na niego spojrzała. - Dlaczego to zrobiłaś. - wyszeptał.
- Mamo? - spytała niepewnie Cherr, przez co Jason natychmiast puścił moją szczękę i odsunął się kawałek.
- Już idziemy kochanie. - uśmiechnęłam się szybko do córki. - Pojedzie z nami Jason.
Dziewczynka uśmiechnęła się szeroko i złapała Jasona za rękę.
Myśl Stella jak z tego wybrnąć.
Zacisnęłam mocno szczękę i ruszyłam do drzwi.
- Masz niezłe zabezpieczenie, ukrywasz tu miliony? - spytał kpiąco Jason.
- Nie, siebie i córkę. - odpowiedziałam krótko, wychodząc z mieszkania i zamykając je za nimi.
Kątem oka zauważyłam tylko ja Jason pochmurnieje. Uśmiechnęłam się lekko, jednak zaraz spoważniałam i wszyscy weszliśmy do windy.
- Pojedziemy moim..- nie zdążyłam dokończyć, kiedy Jason się wtrącił.
- Moim autem. - uśmiechnął się.
- Znasz mojego tatusia? - spytała po chwili Cherr, patrząc w górę na szatyna.
- Znam tatusia Cherry? - mężczyzna spojrzał na mnie, unosząc brwi.
- Nie kochanie, Jason nie zna Twoje tatusia. - powiedziałam szybko i wzięłam ją za rękę, kiedy wychodziliśmy z windy. Nie byłam na to przygotowana, kurwa.
Coraz bardziej się denerwowałam i czułam, że chwila i on się zorientuje.
Jason zaprowadził nas do auta i nawet otworzył nam drzwi. Co do tego to się nie zmienił. Wsiadłyśmy do auta i Jason ruszył. Resztę drogi wszyscy milczeliśmy, a ja zastanawiałam się jak wytłumaczyć zachowanie Cherr.
- Hej, jesteśmy. - szturchnął mnie Jason, na co spojrzałam na niego zdezorientowana. - Na placu. - zaśmiał się, wysiadając z auta.
- oh. - westchnęłam i również wysiadłam, kiedy tylko Jason otworzył mi drzwi, a po chwili Cherr. Wzięłam córkę za rękę i poszłyśmy w stronę placu.
- Będę tu na ławce. - powiedziałam do dziewczynki, wskazując na ławkę, na której zdążył już usiąść Jason.
Dziewczynka pokiwała głową i pobiegła do zjeżdżalni. Wyprostowałam się i ruszyłam do Jasona.
- Jak często macie gości? - spytał, kiedy zajęłam miejsce obok niego.
Zmarszczyłam brwi nie wiedząc o co chodzi. Skąd w ogóle to pytanie?
- Twoja córka dziwnie zareagowała, więc wnioskuję, że albo nie przychodzi do was żaden mężczyzna i Cherry nie wie kto jest jej ojcem, albo czegoś mi nie mówisz. - powiedział poważnie. - Ile ma lat?
- Nie bój się, nie jest Twoją córką.- zaśmiał się. - ma 7 lat. - skłamałam.
To chyba go uspokoiło, bo jego wyraz twarzy natychmiast złagodniał.
- Więc kto jest ojcem? - spytał.
- Nie chcę o tym rozmawiać. - odpowiedziałam.
- Powiedziałabyś mi, gdybym ja nim był, prawda? - spojrzał na mnie pytająco.
- Nie jesteś ojcem. - westchnęłam, patrząc jak bawi się córka. - Na pewno nie ojcem Cherr.
- Co masz na myśli? - spytał.
- Masz syna, prawda? Z siostrą Christiana. - czułam jak na mnie patrzy i na pewno głupio się uśmiechał, ale na niego nie spojrzałam.
- Dylan. - westchnął ciężko. - Myślisz, że gdybym miał syna i żoną, to chodziłbym po clubach, albo spędzał teraz czas z Tobą i Twoją córką?
- Nie wiem, Jason. Prawie Cię nie znam. - w końcu na niego spojrzałam.
- To samo mogę powiedzieć o Tobie.
- Więc jak brzmi odpowiedź? - uniosłam brew.
- Tylko im pomagam.
Natychmiast poczułam, jakby zdjęto mi tonowy plecach. Ulga.
- Skurwysyn zrobił jej dziecko i spieprzył. - splunął mężczyzna.
- Co mu zrobiłeś?
Wiedziałam, że Jason nie puściłby go wolno.
- Ma połamane obie nogi i nie może chodzić.
Pokręcił głową odwracając wzrok.
- Powiesz mi w końcu dlaczego nas zostawiłaś? - spytał po chwili.
- Nie chciałam tego, ale nie miałam wyboru.
- Stella, zawsze masz wybór. Ja Cię nie zostawiłem, kiedy miałem problemy.
- Tak, cóż, wiele razy przez nie prawie nie zginęłam. - fuknęłam.
- Ja byłem gotów zginąć przez Twoje problemy, ale nie spytałaś mnie. - szepnął.
- Jason, nie cofnę czasu.
- Ale możemy to naprawić. - poczułam, jak jego dłoń ląduje na mojej.
- Nie sądzę. Jesteśmy innymi osobami.
- Ja wciąż jestem Justinem, a Ty? Kim jesteś? - złapał za mój podbródek i nakierował go na siebie.
- Dobrze wiesz kim jestem. Wiem, że byłeś u Amelii Lincoln.
- Nie oceniam Cię. Sam nie jestem dobrym człowiekiem.
- Stella?
Spojrzałam w kierunku, skąd dochodził głos. Marisol. Chodziłyśmy razem na studia. Tyle się nie widziałyśmy!
- Marisol! - wstałam z ławki i podeszłam do kobiety.
- Boże, tyle się nie widziałyśmy! - zaśmiała się. - Jesteś z Cherr?
- Tak. - uśmiechnęłam się do kobiety. - Nieźle wyglądasz. - puściłam do niej oczko.
- I Ty to mówisz? - parsknęła. - Czas w ogóle na Ciebie nie działa. - pokręciła głową.
Usłyszałam zza pleców chrząknięcie. Cholera.
- Och! To Jason.Jason, to Marisol. - uśmiechnęłam się do Marisol.
- Jason, miło mi Cię poznać. - mężczyzna uśmiechnął się czarująco, wyciągając do niej dłoń. Dupek.
- Jason McCann? - spytała, unosząc brwi?
- Widzę, że jestem już tu znany. - zaśmiał się.
- Więc to prawda, że wzięłaś tą sprawę?
- Znamy się ze Stellą od dziecka. - odpowiedział za mnie Jason. To prawda.
- Naprawdę? - spojrzała na mnie zdezorientowana. - Skąd więc jesteś? - spytała. Nigdy jej o tym nie mówiłam.
- A co u Opal? - spytałam, grzecznie się wtrącając.
- Właśnie do niej idę, umówiłyśmy się na kawę. Może dołączycie? - spytała, uśmiechając się do Jasona.
- Jesteśmy z Cherr. - uśmiechnęłam się sztucznie. Hej! Tu jestem! Patrz na mnie!
- Możemy ją zabrać. - powiedział Jason.
- Chcesz to możesz iść, w zasadzie już skończyliśmy rozmowę, ja jeszcze posiedzę z Cherr. - uśmiechnęłam się do niego uprzejmie. Och, on wie co ten uśmiech oznacza.
- Może innym razem. - zaśmiał się Jason, po czym spojrzał na Marisol.
- Hm, szkoda. - posmutniała. - To do zobaczenia innym razem. - uśmiechnęła się, posyłając mi buziaka w powietrzu.
Zacisnęłam szczękę i wróciłam na ławkę.
- O co z nią chodzi? - spytał.
- O nic. - wzruszyłam ramionami. - po prostu chronię swoją prywatność.
- Ta, widziałem w Twoim mieszkaniu. - westchnął, siadając obok mnie i obejmując mnie ramieniem.
- Jason, Twoja ręka...sprawdź czy leży na swoim miejscu. - odchrząknęłam.
- Masz rację, powinna ściskać Twój jędrny tyłek. - wychrypiał.
- Co do tego to się nie zmieniłeś.- przewróciłam oczami i zdjęłam jego rękę.
- Dlaczego jesteś taka niedostępna, do cholery jasnej! - wybuch nagle. - Zachowujesz się jeszcze gorzej, niż kiedy byłaś dziewicą!
- Jesteśmy na placu zabaw! Tu są dzieci! - warknęłam, patrząc na niego groźnie. - Możesz te wybuchy zachować dla siebie?
- Nie, jeśli nie powiesz mi o co chodzi!
- Jason! Spotykamy się po 8 latach i myślisz, że opowiem Ci swoje życie? Nie bądź śmieszny. - pokręciłam głową, patrząc na swoje dziecko.
- Dobrze wiesz, że możesz mi ufać.
- Nikomu nie ufam.
- Stella, co stało się 10 lat temu? - spytał, pochylając się, żeby mieć lepszy widok na mnie.
- Nigdy.  mnie o to nie pytaj. Nigdy! - powiedziałam śmiertelnie poważnie.
- Kiedyś mi o tym powiesz.
- Uwierz, że nie będziesz chciał o tym słyszeć
- Wiesz, że jeszcze bardziej mnie intrygujesz?

*Jason*

Co musiało się stać w Anglii, że stała się tak zimna? Kto jej to zrobił? Wiem, że jest LoveLace, wiem, że jest bezlitosna, że nie zawaha się nikogo zabić w obronie. Myślę, że wszystko tkwi w Generale i jego żonie, ale o co dokładnie chodzi mogę się dowiedzieć jedynie od niej. 

- Nie myśl o tym, Jason. - jej głos wyrwał mnie z zamyślenia. - Nie próbuj sobie wyobrazić co się stało, bo w życiu sobie tego nie wyobrazisz. 

Wiesz co jest najdziwniejsze? To, że ona mówi o tym jak o pogodzie, że jest taka zrelaksowana. Myślę jednak, że to lata ćwiczeń. Długo ćwiczyła nad taką postawą. 

- Co się stało z Twoim wzrokiem? - spytałem, przypominając sobie naszą ostatnią wspólną noc. 

- Dało się go uratować. - odpowiedziała. 

- Zauważyłem, ale dlaczego go straciłaś?

- Doszło do jakiegoś przerwania nerwu. 

Skinąłem głową i spojrzałem na Cherry, która do nas biegła. 

- Pohuśtasz mnie? - spojrzała na mnie niczym mały kotek. Wielkie brązowe oczka. Na pewno są po ojcu, Jessica ma zielone, chociaż teraz niebieskie. 

- Jasne Cherry. - puściłem do niej oczko i wstałem z ławki. - Ciebie też mogę pohuśtać. - spojrzałem na blondynkę, na co poruszyła ustami ''pieprz się''.

Zaśmiałem się i ruszyłem z Cherry do huśtawki. 

- Wyglądasz jak mój tatuś! - zaśmiała się, wchodząc na huśtawkę. 

- Wiesz jak wygląda Twój tatuś? - zmarszczyłem brwi.

- Tak. - pokiwała głową, kiedy powoli popychałem huśtawkę. - Ale jest w niebie. - wzruszyła ramionami. 

Jeszcze bardziej zmarszczyłem brwi. O co tu chodzi? Kiedy popychałem huśtawkę w oczy rzucił mi się jej naszyjnik. Zatrzymałem ją więc i przykucnąłem.

- Skąd go masz? - uśmiechnąłem się do dziewczynki. 

- To mojego tatusia. Chroni mnie. 

Spojrzałem na ławkę, gdzie powinna siedzieć Stella, jednak ona już do nas szła. Chyba zauważyła, że coś jest nie tak. 

Naszyjnik, który ma Cherr,8 lat temu Justin dał go Jessice.

NA BLOGU GDZIE POJAWI SIĘ WIĘCEJ KOMENTARZY, TAM POJAWI SIĘ NASTĘPNY ROZDZIAŁ. :)