ROZDZIAŁ 14

Ponownie usiadłam w fotelu i zaniosłam się jeszcze większym płaczem. Nawet nie wiedział, że ma córkę. Nim się obejrzałam, zasnęłam. Obudził mnie dopiero dźwięk przekręcającego się zamka. Otworzyłam szeroko oczy i na palcach podeszłam do ekranu, który wyświetlał Paula z Cherr. Zapomniałam jej odebrać z przedszkola.
- Mama! - krzyknęła, biegnąc do mnie, po czym mocno wtuliła się w moją nogę. - Dlaczego nie przyszłaś? - spytała, podnosząc na mnie słodkie oczka.
- Miałam coś do załatwienia. - uśmiechnęłam się lekko.
- Jesteś smutna. - wydęła wargi, jeszcze mocniej ściskając moją nogę.
- Nie jestem. - przykucnęłam przy dziewczynce i szeroko się uśmiechnęłam. - Widzisz, uśmiecham się.
- Cherr, idź do pokoju, muszę porozmawiać z Twoją mamą. - powiedział Paul, podchodząc do Cherr.
Wstałam i odwróciłam się plecami do nich, a po policzkach znowu zaczęły mi spływać łzy.
- Przepraszam, zapomniałam ją odebrać. - wyszeptałam.
- Co się stało? - spytał, stając na wprost mnie. Wie, że nie może mnie dotknąć.
- Justin nie żyje. - wychrypiałam, patrząc na Paula. - Przyszły zdjęcia. Jedno zdjęcie. - zaśmiałam się bez humoru, kręcąc głową. - I akt zgonu. - podałam mężczyźnie białą kartkę, która była dowodem śmierci Justina.
- Cholera. - szepnął, drapiąc się po karku, kiedy skończył czytać akt zgonu. - Przykro mi. - spojrzał na mnie ze współczuciem.
- Nie żyje! - wyszlochałam, upadając na kolana, jednak w miarę szybko złapał mnie Paul i mocno przytulił. - Nie wie, że ma córkę. - wciąż płakałam. Przed oczami miałam najgorsze widoki Justina. Martwego Justina, które dodatkowo mnie raniły. - Zostałam sama!
- Sh, Stella, nie możesz się załamać. Musisz być silna dla Cherr. - wyszeptał, głaszcząc mnie po plecach.
- Mamo? - powiedziała niepewnie dziewczynka. Spojrzałam w jej kierunku i natychmiast szeroko się uśmiechnęłam. - Dlaczego płaczesz? - spytała, a w jej głosie dało się wyczuć smutek, oraz, że sama jest bliska płaczu.
- Przez chwilę było mi smutno, ale kiedy Cię widzę, od razu się uśmiecham. - podeszłam do dziewczynki i wzięłam ją na ręce, chowając twarz w jej ramionkach.
- Dzwoń, jeśli będziesz mnie potrzebowała. - powiedział Paul, po czym wyszedł z mieszkania.
- No to jak było w przedszkolu? - spytałam, uśmiechając się szeroko do dziewczynki.
- Mam dla Ciebie rysunek! - pisnęła i zaczęła się wyrywać, żeby iść po rysunek. Puściłam dziewczynkę i przetarłam dłońmi policzki, żeby zetrzeć zaschnięte łzy. Po chwili przybiegła szczęśliwa dziewczynka z rysunkiem, na którym byłam ja, Justin i ona. Uśmiechnęłam się szeroko, ale zaraz łzy na nowo zaczęły spływać po moich policzkach.
- Nie podoba Ci się? - spytała smutno.
- Jest piękny! Tatusiowi na pewno by się spodobał. - uśmiechnęłam się, pociągając nosem.
- Odwiedźmy go! - podskoczyła szczęśliwa.
- Innym razem. - położyłam dłoń na główce dziecka i założyłam kosmyk włosów za ucho. - Chodź, zrobimy jakiś obiad, hm?
- Tak! - podskoczyła szczęśliwie i pobiegła do kuchni.
Przypięłam magnesem obrazek do lodówki i posadziłam dziewczynkę na blacie kuchennym.
- Na co masz ochotę? - spytałam, kładąc ręce po obu stronach dziewczynki, czyli zakleszczając ją i potarłam nosem o jej nosek, uśmiechając sie przy tym. Muszę być silna, dla niej.
- Spaghetti! - zachichotała.
- Robi się. - puściłam od niej oczko i zaczęłam wyjmować produkty z szafek.

Po 4 latach.
Od 3 lat mam swoją kancelarię adwokacką. Moim zadaniem jest pomaganie ludziom, więc każdego na mnie stać. Pomagam tylko kobietom, które przeszły to co ja i domagają się sprawiedliwość. Moją największą sprawą, było zamknięcie Adama Millera, który ma na swoim koncie 20 udowodnionych gwałtów. Został skazany na 25 lat, ale wraz z klientką, wciąż domagamy się dożywocia. Dostałyśmy również odszkodowanie, chociaż nic nie jest w stanie wynagrodzić mojej klientce krzywd, których dokonał się Adam. Adam Miller, jest znany również z przemytu narkotykowego, handlu nielegalnymi samochodami i kilku morderstw, jednak nic nie zostało udowodnione.
Zawód adwokata, jest bardzo ryzykowny i niebezpieczny. Wiedziałam o tym, kiedy wybrałam studia. Miller po ogłoszeniu wyroku dobitnie powiedział, że to nie jest koniec i jeszcze tego pożałujemy. Cóż, teraz musi dostać dożywocie.
Uciekłam z Canady, ponieważ jest tam niebezpiecznie, żeby wybrać niebezpieczny zawód? Bez sensu. Ale chcę pomagać ludziom, tak jak mi pomógł Paul, tak ja teraz pomagam innym, którzy nie mają nikogo. Po skończonym spotkaniu z nową klientką, w końcu wróciłam do domu, wcześniej zabierając Cherr ze szkoły.
- Jak było w szkole? - spytałam, przywołując guzikiem windę.
- Fajnie, mamo! A kupimy szczeniaczka? Proszę! - zaczęła skomleć dziewczynka, ciągnąc mnie za rękę.
- Kochanie, za dużo pracuję, nie miałby się kto nim opiekować.
- Byłby grzeczny, proszę. Samanta ma już pieska! Wszyscy mają. - zrobiła smutną minę.
- Porozmawiamy o tym innym razem, jestem zmęczona. - westchnęłam, wychodząc z windy.
- To poproszę wujka! - tupnęła nogą, idąc za mną.
- Nie, Cherr. Wujek tym bardziej nie kupi Ci pieska. - powiedziałam groźnie, otwierając drzwi. Traktuje Paula jak złotą kartę kredytową, na wszystko jej pozwala i wszystko jej kupuje. Jednym słowem, rozpieszcza ją.
- Mamo! Wszyscy mają pieski! - pisnęła, siadając na kanapie w salonie.
- Ale Ty nie jesteś wszyscy, masz być sobą, kochanie. - podeszłam od dziewczynki i zdjęłam z niej kurteczkę. - Zjemy obiad i wujek zabierze Cię na trening.
Może to i głupie, że Cherr w wieku 8 lat trenuje już samoobronę i różne style walk, ale chcę, żeby była przygotowana, bo kiedyś ktoś po nas przyjdzie.
Po skończonym obiedzie, punktualnie o 14 był Paul. Zabrał Cherr i pojechali na trening, ja w tym czasie mogłam usiąść do papierów i zapoznać się głębiej ze sprawą, o 16 Frankllin ma przynieść mi kilka dokumentów, które mogą pomóc mi w sprawie. Franklin jest policjantem, mieszka obok nas, poznaliśmy podczas jednej z moich spraw. Byłam początkująca, nieznana i nieśmiała jeszcze. Franklin przyprowadził na sprawę oskarżonego, który w trakcie sprawy próbował się wyrwać i skrzywdzić mnie i moją klientkę. W miarę szybko jeszcze nieznany mi wtedy policjant zdążył go unieszkodliwić, ale nie obeszło się od bluźnierstw w naszym kierunku. Franklin jest bardzo miłym mężczyzną, ale nie dla mnie. Próbował się ze mną umówić kilka razy, ale..ja nie mogę. Nigdy nie będę mogła chyba. Wiem, że Cherr powinna mieć ojca, ale nikt nie zastąpi Justina. Może jest jeszcze za wcześnie, żebym mogła zainteresować się kimś innym, albo dopuścić do siebie kogos innego, a może, nigdy nikogo do siebie nie dopuszczę. Spojrzałam na ramkę stojącą na biurku i przejechałam palcami po zdjęciu, uśmiechając się lekko. Jego ostatnie zdjęcie. Odłożyłam długopis i podeszłam do szafy, otworzyłam drzwi, uklęknęłam i wyciągnęłam ukrytą bluzę Justina, którą mnie okrył w dzień wyjazdu/ucieczki. Tak, dalej ją mam i dalej nim pachnie. Podsunęłam bluzę pod nos i wtuliłam się w nią, zaciągając się zapachem. Jedna z niewielu rzeczy, które po nim zostało. Wciąż jakaś cząstka jego jest ze mną. Pojedyncza łza spłynęła z mojego policzka i wchłonęła się w bluzę. Pociągnęłam nosem i ponownie schowałam bluzę na swoje miejsce. Wstałam, zamykając drzwi i poszłam do kuchni, gdzie nalałam sobie białego wina, z którym wróciłam do biurka i sterty papierów. Po chwili całkowicie zgubiłam poczucie czasu, ocknęłam się dopiero, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Podeszłam do urządzenia, które pokazywało kto znajduje się za drzwiami. Z ulgą podeszłam bliżej i otworzyłam Franklinowi, który przywitał mnie od razu szczerym uśmiechem.
- Cześć.
- Cześć. - lekko odwzajemniłam uśmiech i zaprosiłam mężczyznę do mieszkania. - Więc co masz dla mnie?
- Sean był już karany raz, ale pod innym nazwiskiem. - powiedział dumny, zagryzając dolną wargę.
- Za co karany? - zmarszczyłam brwi, siadając na krześle.
- Za molestowanie swojej siostrzenicy.
Patrzyłam zaszokowana na mężczyznę, to może się przydać.
- Są również zapisy z kamer, jak Sean śledzi Cammile i stoi pod jej domem.
- Hm, to może się przydać. - przejechałam palcem wskazującym po ustach. - Dziękuję.
- Nie ma za co. - Puścił mi oczko i podał papiery.

Siedziałam w swoim gabinecie, kiedy przyszło do mnie dwóch mężczyzn. Dziwne, nie miałam jeszcze klientów tej płci.
- W czym mogę pomóc? - spytałam.
- Nazywam się Tony Cavana, a to mój przyjaciel Mathias Martin. - przedstawił się wyższy mężczyzna.
- Proszę usiąść. - wskazałam dłonią na siedzenia naprzeciwko mnie. - I opowiedzieć co panów do mnie sprowadza.
- To jest kartoteka pani klienta. - powiedział Tony, kładąc przede mną lekko żółtawą teczkę. - Wystarczy, że wyciągnie go pani z więzienia.
- Za co klient został umieszczony w zakładzie karnym? - spytałam, biorąc do ręki teczkę.
- Dokładnie to jeszcze nie jest w więzieniu, ale może tam trafić. - wytłumaczył Mathias.
- Dobrze, ale za co ma tam trafić?
- Za morderstwo.- odpowiedział Tony,
- Przykro mi, ale nie zajmuję się takimi sprawami. - natychmiast oddałam teczkę mężczyznom.
- Tym razem pani się zajmie. - zagroził Tony.
- Nie sądzę. - pokręciłam głową.
- Myślę, że tak. - Mathias wyciągnął broń spod kurtki i wycelował nią we mnie.
Czułam, jak krew odpływa mi z twarzy, a we mnie włącza się stara ja, która właśnie wyciąga broń z szuflady i zabija obu mężczyzn, jednak tak się nie dzieje, ponieważ skończyłam już z tym.. Jestem teraz adwokatem i bronię prawa. Siedziałam prosto i patrzyłam na broń wycelowaną w moją głowę.
- To nie jest propozycja do odrzucenia. - mruknął Tony, rozsiadając się wygodniej na krześle. - Zapłacimy każdą cenę, pani nie może tylko dopuścić, żeby nasz przyjaciel trafił do więzienia.
- Jest mnóstwo adwokatów, którzy chętnie się tym zajmą. - wydyszałam, wbijając paznokcie w ramiona fotela.
- Przyjaciel prosił o panią, podobno jest pani najlepsza. - powiedział Mathias, ani na chwilę nie spuszczając ręki. - Jeśli to panią nie przekonuje, może przekona panią to.
W tym momencie Tony wyciągnął telefon, a na nim zdjęcie Cherr.
Serce zabiło mi million razy mocniej. Zdjęłam dłoń z przycisku alarmu. Teraz nie ma żartów.
- Nic jej nie zrobiliśmy. Wystarczy, że za półgodziny pojawi się pani na posterunku policyjnym i zabierze stamtąd naszego przyjaciela. - Tony schował telefon i wstał wraz z drugim mężczyzną.
- Ma pani pół godziny, a później pani córce może stać się krzywda.- wzruszył ramionami Martin, chowając broń.
- Do widzenia. - pożegnali się i wyszli.
Zaczęłam ciężej oddychać i natychmiast wzięłam telefon, wybierając numer Paula.
- Tak? - z dala dało się usłyszeć dudniąca muzykę, to znaczy, że Paul jest w clubie. Swoim clubie ze striptizem.
- Zabierz Cherr ze szkoły natychmiast!
- Stella, co się stało? - spytał.
- Zabierz Cherr, zadzwonię za godzinę. - rozłączyłam się i schowałam telefon do marynarki. Wstałam, zabierając torebkę i ruszyłam do wyjścia.
- Nie będzie mnie do końca dnia! - powiedziałam do sekretarki, opuszczając budynek. Wsiadłam do samochodu i pojechałam prosto na posterunek policyjny. Cały czas spoglądałam na zegarek, mam 10 minut. Przyspieszyłam jeszcze bardziej, aż w końcu znalazłam się pod posterunkiem. Wysiadłam z samochodu omal się nie przewracając. Weszłam do budynku i szybkim krokiem ruszyłam od sali przesłuchań. Zapukałam, wcześniej patrząc na imię i nazwisko klienta.
- Dzień dobry. Nazywam się Stella Swift i jestem adwokatem Jasona McCanna. - wydyszałam i spojrzałam na osoby znajdujące się w sali. Nie tylko ja byłam zaszokowana, ale i mój klient.
- Stella? Co Ty tutaj robisz. - spytał zdziwiony Franklin, stojący pod ścianą, podczas gdy inny mężczyzna siedział na wprost Jasona.
- Jest moim adwokatem. - wychrypiał Jason, uśmiechając się szelmowsko, patrząc na mnie.
On żyje.

NIESPODZIANKA, CO? 

widze tu wszystkie komentarze, bo Jason będzie zły!