ROZDZIAŁ 08

- Jessica! - wrzasnął Lucas, ponownie mnie obejmując.
- Już! Już jest okej! - krzyknęłam, poddając się.
- O Boże, chyba złamała mi nos. - jęknęła dziewczyna, zwijając się na podłodze. - Justin..
- Justin, zabierz ją stąd, kurwa! - wrzasnął Mike.
- Okej, ja się nią zajme. - odezwała się Cassie, podchodząc do leżącej dziewczyny.
Lucas nie wypuszczając mnie z ramion zaprowadził do kuchni.
- Lucas, puść mnie. - jęknęłam. - Dłużej tego nie zniosę. - wyszeptałam.
- Dobrze. - odpowiedział, po czym mnie puścił. Spojrzałam na drzwi, gdzie nikogo już nie było. Został tylko Mike.
- Gdzie byłaś przez ten cały czas? - wyszeptał z bólem.
- Mike. - zaczęłam. - Proszę, nie pytaj mnie o to.
- Szukaliśmy Cię. Tak bardzo za Tobą tęskniłem. Myślałem, że nie żyjesz. - pokręcił głową, patrząc na swoje stopy.
- Przepraszam. - przełknęłam ślinę i podeszłam powoli do chłopaka.
- Zostajesz już na zawsze, prawda? - spytał niepewnie. Jest teraz taki bezbronny.
Zacisnęłam usta w wąską linię nie odpowiadając.
- Zostajesz, tak? - spytał nieco odważniej.
- Nie mogę. - wyszeptałam.
- Dlaczego? - sapnął, patrząc na mnie z jeszcze większym wyrzutem.
- Muszę wyjechać.
- Dlaczego?
- Ponieważ wiele osób chce mnie zabić.
- Zabić? - zmarszczył brwi. -Co takiego zrobiłaś?
- Mike, nie mogę Ci powiedzieć. Przepraszam. - pokręciłam głową, kładąc rękę na ramieniu chłopaka.
- A on? - brunet skinął na Lucasa.
- Wyjeżdża ze mną
- Ja też chcę. Proszę. Jessica, mam tylko Ciebie. - wyszlochał, mocno mnie obejmując.
- M-mike, nie możesz. Przepraszam. - szepnęłam.
- Proszę, błagam Cię. Jessica, myślałem, że nie żyjesz. Nie mogę Cię stracić drugi raz!
- Mike! Mike! Ogarnij się! - krzyknęłam, odsuwając się od chłopaka. - Jesteś dorosły! Masz dziewczynę, przyjaciół! Nie możesz ich zostawić!
- Ty też masz tu rodzinę i przyjaciół.
- Nie, Mike. Ja już nie mam nikogo. - szepnęłam. - Idę się przespać.- spuściłam głowę i ruszyłam na górę, łapiąc się ramienia Lucasa. .
- Na pewno chcesz tu zostać? - spytał mężczyzna, kiedy byliśmy już w moim pokoju.
- Tak. Wyjedziemy za kilka dni. - powiedziałam, zdejmując ubrania. - Będziesz tu siedział? - spytałam, chowając broń pod poduszką, a pod drugą nóż.
- Jak zwykle. - uśmiechnął się lekko, siadając w fotelu.
- Nie męczy Cię to? - spytałam, kładąc się do mojego starego łóżka w samej bieliźnie.
- Nie. Przynajmniej jestem pewien, że jesteś bezpieczna. - uśmiechnął się lekko, patrząc na mnie.
- Dziękuję. - szepnęłam.
Mężczyzna skinął głową i położył swoją broń na stoliczku nocnym.
- Więc to Twój stary pokój? - spytał.
- Tak. - położyłam się na plecach i patrzyłam w sufit.
- Gdzie w ogóle są Twoi rodzice? - spytał.
- Nie chcę o nich rozmawiać. - zagryzłam mocno wargę. Ciekawe czy mnie szukali.
- Nie mówiłaś, że mieszka tu Twój były chłopak. - powiedział nieco ostrzej, niż chyba miał w zamiarze.
- Nie pytałeś.
- Jeszcze kogoś powinienem się tu spodziewać?
- Nie, myślę, że nie. Teraz chcę iść spać. Dobranoc. - mruknęłam, zamykając oczy.

*Justin*

- Co to kurwa miało być? - wrzasnęła Bella, kiedy w końcu dotarliśmy do domu. - Mówiłeś, że ta suka nie żyje! A tu się okazuje, że ma się bardzo dobrze! - zaśmiała się. - Okłamałeś mnie!  

- Ty też ją widziałaś? - spytałem spokojnie. Wciąż nie dociera do mnie, że ona żyje. - To była naprawdę Jessica? - zmarszczyłem brwi, stając w salonie.

- Ta suka złamała mi nos! - krzyknęła, idąc do łazienki. 

Złapałem się za głowę i uklęknąłem. To nie jest prawda. Ona nie żyje. Tak powiedziała Chandler.

- Kurwa. - zacisnąłem dłonie w pięści po czym wyszedłem z domu, trzaskając drzwiami. Wsiadłem do samochodu i odjechałem z piskiem. Muszę się napić, a przede wszystkim już nie wezmę prochów od Belli. 

Zajechałem pod sklep, gdzie, gdzie kupiłem diw wódki, następnie ruszyłem w stronę cmentarza. Nawet ją pochowaliśmy, dokładnie trzy miesiące temu. Bo to nie było tak, że od razu się poddaliśmy. Próbowaliśmy ją jeszcze szukać. Usiadłem przy nagrobku z napisem ,,Świętej pamięci Jessica Hastings.'' 

- Twoje zdrowie Jessica. - zaśmiałem się gorzko, wystawiając w stronę nagrobka rękę z butelką, po czym przystawiłem ją do ust i upiłem trochę wódki. - Teraz wypiję za nasze pieprzone poszukiwania. - prychnąłem, kolejny raz przystawiając butelkę do ust.

W końcu po opróżnieniu całej butelki, wstałem na chwiejnych nogach i ruszyłem w kierunku domu, wiedząc, że jazda samochodem nie będzie dobrym pomysłem. Mój telefon ani na chwilę nie chciał przestać dzwonić. 

W końcu wyciągnąłem go z kieszeni i widząc, że dzwoni Bella, natychmiast odrzuciłem połączenie. Sprawdziłem nieodebrane połączenia, dzwonili do mnie wszyscy kumple. Przewróciłem oczami i wybrałem numer Mike'a. 

- Justin? Nic Ci nie jest? - spytał na wstępnie. 

- Nie. - zaśmiałem się. - Czemu wszyscy do mnie dzwonicie? - zmarszczyłem brwi i w tym samym momencie potknąłem się, a telefon wypadł mi z ręki.

- Kurwa mać! - krzyknąłem, wstając. - Powtórz. Telefon mi wypadł. 

- Jesteś pijany? - spytał. 

- Wracam z cmentarza. 

- Justin. Ona jest u mnie w domu. Ona żyje. - mruknął. 

- Nie, ona nie żyje. - zacisnąłem mocno szczękę, starając się nie rozpłakać. To łamie mi serce.
- Stary, zaraz po Ciebie będę. - powiedział, po czym się rozłączył.
Pokręciłem głową i wystukałem numer, który mimo upływu lat wciąż był w mojej pamięci, po czym przystawiłem telefon do ucha.
,,Przepraszamy, ale wybrany numer nie istnieje..''
- Tak jak ona. - szepnąłem do siebie, idąc.
Po chwili zatrzymało się przy mnie czarne Ferrari. Złapałem za klamkę i wsiadłem do samochodu.
- Zawieźć Cię do domu? - spytał.
- Nie, Bella tam jest. - jęknąłem.
- Czemu nie zostawisz tej ćpunki? - spytał, kręcąc głową.
- Jest podobna do Jessici. - szepnąłem.
- Justin..daj spokój. - westchnął.
Po chwili zaparkował pod swoim domem.
- Oni dalej tu stoją? Czego chcą? - spytałem, odpinając pas.
- Stoją nawet pod drzwiami Jessici. - przewrócił oczami. - Nie wiem co jest grane. - powiedział, wysiadając z samochodu.
- Kim jest ten mężczyzna? - podszedł do nas jeden z ochroniarzy.
- Mój przyjaciel. Może wejść
- Imię i nazwisko. - powiedział ostro ochroniarz.
- Michael Jackson. - prychnąłem, ledwo stojąc.
- Panie Rodrigues, może pan na chwilę przyjść? - powiedział mężczyzna do rękawa.
- To jest mój dom! - krzyknął Mike. - Może do niego wejść każdy komu ja pozwolę! Nie pan Rodrigues!
- Co się dzieje? - w końcu przyszedł ten frajer. Zabije skurwysyna.
Zacisnąłem mocno pięści, po czym ruszyłem w kierunku mężczyzny.
- Justin! - krzyknął za mną Mike.
Zwinąłem dłoń w pięść i uderzyłem nią Lucasa prosto w nos, przez co się zatoczył i upadł. Wykorzystując moment, miałem zamiar usiąść na mężczyźnie, kiedy ten podhaczył mnie w wyniku czego upadłem na plecy. Lucas w ciągu sekundy pojawił się na mnie i zaczął okładać pięściami.
- Justin, kurwa! - wrzasnął Mike. - Puśćcie mnie do cholery jasnej!
Nagle padł strzał! Tuż przy mojej głowie! Lucas zatrzymał pięść w powietrzu i obejrzał się do tyłu.
- Dość. - to ona. Jessica. Naprawdę.
- Rzucił się na mnie. - warknął Lucas.
- Powiedziałam, dość! - warknęła. Chcę ją zobaczyć. Cholera.
- Jessica. - syknął Lucas.
- Puśćcie mojego brata. - powiedziała ostro. Ochroniarze natychmiast wypuścili Mike'a. - Jesteśmy tu gośćmi. Zachowuj się.
- Sukinsyn. - syknął mężczyzna po czym ze mnie zszedł.
Mike natychmiast pojawił się przy mnie i pomógł mi dojść. Chyba już wytrzeźwiałem. Wspierając się na nim weszliśmy do domu. Gdzie Jessica? Jest jak duch. To mnie przeraża. Wciąż nie wiem czy to moje halucynacje...czy ona naprawdę..
- Co się stało? - spytała blondynka, dopadając nas przy samym wejściu. - Jessica mówiła, żebym nie wychodziła. Co się dzieje? Justin, cholera! - szepnęła, po czym wzięła mnie od Mike'a i zaprowadziła do łazienki. - Co tam się wydarzyło? - spytała.
- Czy ona naprawdę...żyje? - spytałem.
- Żyję. - odezwał się cichy lekko zachrypnięty kobiecy głos.
Cassie odwróciła się w tamtą stronę, dzięki czemu również mogłem tam spojrzeć.
- Ja się nim zajmę. - powiedziała.
- W porządku. - odpowiedziała blondynka, po czym wyszła z łazienki.
Patrzyłem otępiały na kobietę, wciąż nie mogąc uwierzyć, że jeszcze pół roku temu uważałem ją za zmarłą.
- Byłem na Twoim grobie. - wychrypiałem.
- Mam swój grób? Pochowaliście mnie? - spytała, delikatnie dotykając wacikiem mojej twarzy. - Przepraszam za Lucasa. - skrzywiła się.
- W porządku. - mruknąłem.
- Bella to Twoja dziewczyna? - spytała.
Jest zazdrosna?
- Jess, tęskniłem za Tobą. - szepnąłem.
- Rany nie są głębokie, nie musisz jechać do szpitala. - powiedziała, przyklejając mi plaster nad brwią. Wzięła ręcznik i namoczyła go w zimnej wodzie, po czym przyłożyła do mojej wargi. - musisz go tu trzymać. - poleciła. Spojrzałem na jej dłonie, jedna szczególnie przykuła moją uwagę. Cały czas drżała.
- Co Ci się stało? - spytałem.
- Nic. - wzruszyła ramionami, chowając ręce za siebie. - Cóż, wracam do spania. - powiedziała, wychodząc.
Kurwa, spieprzyłem. Patrzyłem tylko jak odchodzi. Kolejny raz. Kolejny raz mnie zostawia.
Pokręciłem głową wstając i wyszedłem z łazienki.
- Co jest? - zagadnął Mike.
- Ona naprawdę żyje. - powiedziałem z niedowierzaniem.
- Niezłe gówno, co? - prychnął, biorąc łyka czystej wódki.
- Mike, już dość. - westchnęła Cassie, nachylając się nad chłopakiem.
- Cass, nie dzisiaj. Proszę.
Dziewczyna spojrzała na niego wyczekująco, po czym odpuściła. - Idę spać. - mruknęła, wychodząc z salonu.

Następnego dnia.
Obudziłem się z potwornym bólem czaszki. Nieźle wczoraj oberwałem. Powoli się podniosłem i od razu zauważyłem Cassie.
- Nieźle wczoraj popiliście. - westchnęła, podając mi kubek z wodą, a w niej musująca tabletka.
- Dzięki. -wychrypiałem.
- Mike, obudź się. - warknęła, kopiąc nogą chłopaka.
- Co chcesz, kurwa? - jęknął.
- Nie odzywaj się tak do mnie! - syknęła. - Wstań.
- Dzień dobry. - przywitał się Lucas. Jak zwykle elegancki pedał.
- Cześć. - uśmiechnęła się Cassie.
- Chciałem przeprosić za wczoraj. - powiedział stając przed nami.
Przewróciłem oczami wstając i ruszyłem n górę. Jedyna chwila, kiedy jest wolna. Podszedłem pod jej drzwi, zapukałem i od razu wszedłem. Kurwa, to nie jest ta sama dziewczyna. Patrzyłem zamurowany na jej ogromny tatuaż na plecach. Gorsze było to, że jej ciało jest również pokryte bliznami. Kto jej to kurwa zrobił?
- Lucas, jutro wyjeżdżamy.
- To nie Lucas. - szepnąłem.