ROZDZIAŁ 07

Serce podeszło mi do gardła, przez co nie mogłem wydusić z siebie słowa.
- Justin? - spytała Bella, oplatając ręce wokół mojej szyi. - Kto dzwoni? - wymruczała przy moim uchu.
- Jessica nie żyje. - w końcu z siebie wydusiłem.
- Okej, więc jak to wyjaśnisz?
- Ktoś po prostu kupił Ci torebkę. - prychnąłem. Sam siebie okłamuję.
- Nieważne, chciałam, żebyś wiedział. - mruknęła.
- Rihanna!
- Tak?
- Nie mów nic Mike'owi.
- W porządku. - powiedziała, po czym rozłączyła się.
Patrzyłem przed siebie, nie wiedząc co mam ze sobą zrobić. Jessica nie żyje. Jessica nie żyje. To zwykła torebka. Każdy mógł ją podesłać. Jessica nie żyje.
- Justin, co się stało? - ponownie spytała brunetka.
- Nic. - mruknąłem.
- Chodzi o Jessice Hastings? - spytała, a raczej warknęła. - Ona nie żyje, prawda?
- T-tak. - zająknąłem się. Chyba.
Przejechałem dłonią po włosach, ciągnąc za ich końce, po czym wstałem.
- Mówiłaś, że masz jakiś towar. - spojrzałem na dziewczynę,  drapiąc się po karku.
- Tak. - uśmiechnęła się i wstała. Podeszła do swoich rzeczy i ze spodenek wyjęła hermetyk z białym proszkiem. - Masz kartę? - spojrzała na mnie, rozsypując narkotyk na lusterku.
Skinąłem głową i wyciągnąłem ze spodni leżących na ziemi portfel. Podałem dziewczynie kartę i czekałem, aż wydzieli działki. W głowie cały czas miałem Jessice. Co jeśli? Nie to niemożliwe, gdyby żyła, wróciłaby tu, a nie ukrywała. Jessica nie żyje. Brunetka wciągnęła proch i podała mi lusterko. Nachyliłem się i również wciągnąłem narkotyk. Odchyliłem głowę do tyłu, dociskając płatek nosa. Kurewsko piecze.
- Może gdzieś dzisiaj wyjdziemy? - spytała dziewczyna, kładąc się na łóżku.
- Do clubu?
- Mhm. - uśmiechnęła się.
Odwzajemniłem uśmiech i nachyliłem się nad dziewczyną, całując jej szyję

*Jessica*

Dwa miesiące. Dwa miesiące i zabiłam wszystkich, którzy odważyli się mnie tknąć. Niestety Simona ktoś wcześniej już zabił. Na razie mieszkam u Lucasa. Nie wiedziałam, że jest aż tak bogaty. Nie rozmawiamy o tym czym się ''zajmowałam'' albo do czego byłam zmuszana. Nie mówimy o czasie, kiedy kupił mnie Lincoln. Lucas próbował mnie zostawić w szpitalu pod opieką psychiatrów. Najpierw jednak musiałam się zemścić. To dlatego wtedy wypłynęłam, zamiast iść na dno. Nie oznacza to, że czuję się dobrze. Jest fatalnie. Śpię przy zapalonym świetle, a mój pokój ma drzwi antywłamaniowe. Wciąż nie czuję się bezpieczna, nigdy nie będę mogła. Mam koszmary. Są okropne. Chciałabym się ich pozbyć. Nie pozwalają mi zapomnieć. Męczą mnie. Dobijają. Jakby tego było mało, mam blizny na plecach, prawa ręka często mi drży przez rażenie prądem. Mam też problemy ze wzrokiem, które się tylko pogarszają. Mam jakieś uszkodzenie siatkówki. Nie wiem dokładnie co to jest, ale...nie da się tego naprawić. Lekarz zalecił mi chodzenie z laską, nie widzę małych przedmiotów, ani tych z daleka. Jeśli staniesz 10 metrów przede mną, nie poznam Cię. Często mam zamglony widok, dlatego chodzę z laską. Za tydzień wracam do Kanady. Cholernie się boję. Nie wiem jak oni zareagują. Czy jeszcze mnie pamiętają. Nie zostanę tam. Przyjeżdżam na max tydzień, później wyjeżdżamy do New Jersey. Wyobrażasz sobie, że Lucas jest w stanie zostawić to wszystko i pomóc mi zacząć nowe życie? Nigdy mu się za to nie odwdzięczę. Jeśli już mowa o odwdzięczaniu się. Już jeden dług spłaciłam. Rihanna. Uratowała mi życie. Co prawda Chanel w całości tego nie wynagrodzi, ale tylko tak jestem w stanie się odpłacić. 

- Jesteś pewien, że chcesz to wszystko zostawić? Długo na to pracowałeś. - spojrzałam niepewnie na Lucasa. 

- Tak, jestem pewien. - uśmiechnął się ciepło. - Więc jedziemy do Twojego brata na tydzień? 

- Tak. - skinęłam głową. 

- A rodzice? 

- Myślę, że lepiej będzie, jak o mnie zapomną. - mruknęła, patrząc na swoje dłonie. 

- Rozumiem. - pokiwał głową. - Chcesz zadzwonić i powiedzieć, że przyjeżdżasz? 

- Nie. - pokręciłam głową. Nie pamiętam nawet numerów, nie wiem czy Mike jeszcze mieszka w Kanadzie. 

- Panie Rodrigues, samochód już podjechał. - oznajmił jeden z ochroniarzy.

- Chodź, musimy już jechać, żeby zdążyć na samolot. - powiedział blondyn, wystawiając w moją stronę rękę, którą chwyciłam i wstałam. Lucas pomógł mi dojść do samochodu, po czym odjechaliśmy. 

- Mamy już załatwione nowe papiery. - powiedział, wręczając mi brązową kopertę. Otworzyłam ją i wysypałam dokumenty na kolana. Paszport, dowód, akt urodzenia, świadectwa. 

- Jak się nazywam? - spytałam, trzymając w dłoni paszport. 

- Stella Swift, a ja nazywam się Paul Walker. 

- Dziękuję. - uśmiechnęłam się lekko. - za wszystko. 

- Nie ma za co. - westchnął. - Zapamiętaj swoje imię, teraz tylko nim będziesz się posługiwała. Do Kanady przylecisz jako Stella.

- Myślisz, że ktoś jeszcze może mnie szukać? - spytałam niepewnie. 

- Myślę, że tak. Simon zginął nie wiadomo z czyjej ręki. Nie możesz być pewna, czy nikomu o Tobie nie mówił, albo Lincoln. 

Więc teraz jestem nową osobą. Blond włosy do tego niebieskie szkła kontaktowe. Tak samo wyglądam na zdjęciu. Oprócz tego moje ciało zdobią tatuaże. Pod piersiami mam skrzydła, taki coś podobnego do Rihanny. Oznacza wolność. Na plecach mam wytatuowane drzewo. Każdy liść oznacza zabitą osobę, każdy liść zakrywa bliznę. Na biodrze mam różę i to wszystko. Mówią, że jeśli zaczniesz od jednego tatuażu, nie będziesz w stanie przestać. To prawda. 

- Wylądowaliśmy. - szepnął mi do ucha Lucas. 

Leniwie otworzyłam oczy i rozejrzałam się po samolocie. Wszyscy wyciągali swoje bagaże i kierowali się do wyjścia. Serce zaczęło mi walić ze zdwojoną siłą, a nogi odmówiły posłuszeństwa. 

- Chcę wrócić. - wydyszałam. 

- Spokojnie. - powiedział Lucas, kładąc ostrożnie dłoń ma moim kolanie. - Wdech i wydech. 

Zrobiłam wdech i wydech, patrząc w oczy Lucasa, a raczej Paula. 

- Chodźmy. Nie będzie tak źle. - uśmiechnął się. 

Powoli wstałam i wyszłam z pokładu. Naszymi bagażami zajęli się ochroniarze. Pod lotniskiem czekały już na nas samochody. Wszyscy dziwnie się na nas patrzyli. No tak, wszyscy ubrani na czarno, a ochroniarze w garniturach dodatkowo. Wyglądamy pewnie jak z jakiegoś kryminalnego filmu. Wsiadłam do samochodu i podałam adres kierowcy, który wpisał go zaraz w GPS'a. Włożyłam okulary przeciwsłoneczne i mocno ściskałam ramiączka mojej torby. 

- Jessica, spokojnie. - szepnął Lucas. 

- Co jeśli...oni już o mnie zapomnieli. - sapnęłam, patrząc przerażona na mężczyznę. 

- Nikt nie zapomniał. - pokręcił głową - Uspokój się. Będzie dobrze. Cały czas będę z Tobą. 

- Boję się. - zadrżałam. 

- Pamiętasz co mówiłem o strachu? 

- Przez strach inni mogą nad nami zapanować, a my sami chowamy się, albo cofamy. 

- A Ty musisz iść na przód. 

Pokiwałam głową.

- Jesteśmy. - powiedział kierowca. 

- Sprawdźcie teren. - rozkazał Lucas. 

Dwóch ochroniarzy wysiadło z samochodu i zaczęli się rozglądać. Po chwili podeszli do nas. 

- Czysto proszę pana.

Lucas skinął głową i wysiadł z samochodu, po czym pomógł mi zrobić to samo. Wszyscy wysiedli z samochodów i stanęli przed autem. Spojrzałam na swój stary dom i wiesz co? Nic nie poczułam. Strach zniknął. Gorsze jest to, że..czuję pustkę. Lucas wziął mnie pod rękę i zaprowadził pod drzwi. Zapukałam i czekałam aż ktoś mi otworzy. Mam nadzieję, że jeszcze tu mieszka. Po chwili w drzwiach pojawiła się dobrze znana mi blondynka. Cassie. Dziewczyna spojrzała na nas zdezorientowana. 

- Tak? - zmarszczyła brwi. 

Patrzyłam na nią, nie mogąc wydusić z siebie słowa. Milion razy układałam sobie w głowie co powiem jeśli tu wrócę, a teraz brak mi słów. Zdjęłam powoli okulary i ponownie spojrzałam na byłą przyjaciółkę,

- Mieszka tu Mike Hastings? - spytał w końcu Lucas. 

- O Boże. - szepnęła Cassie, przykładając dłoń do ust. Poznała mnie. - O Boże. - ponownie szepnęła, a łzy zaczęły spływać po jej policzkach. Zrobiła się bledsza na twarzy i po chwili kolana się pod nią ugięły. Lucas w ostatniej chwili zdążył ją złapać. Weszliśmy głębiej do domu. Blondyn położył ostrożnie dziewczynę na łóżku. Z góry ktoś zaczął schodzić. 

- O co chodzi? - to Mike. To jego głos. - Czego chciała? - Ale...przecież...ona nie żyje. - w końcu ujrzałam brata. Schodził po schodach. On również mnie zauważył. Stanął jak wryty, trzymając telefon przy uchu. - Ona tu jest. - wyszeptał, łamiącym się głosem. - Żyje. - dodał, a po chwili upuścił telefon, łapiąc się poręczy. 

- Cześć, Mike. - powiedziałam niepewnie.  

- J-Jessica. - wyszeptała, niedowierzając. 

- Tak. - skinęłam głową. 

- Ty...Ty żyjesz. - powoli zszedł ze schodów i stanął kilka metrów przede mną. 

Zmarszczyłam brwi. Zaginęłam, nie oznacza to jeszcze, że nie żyję.

- My...szukaliśmy Cię. Simon...on miał nam Cię odsprzedać. 

Skrzywiłam się. Tylko nie Simon. Nie chcę do tego wracać. 

- Nie znam Simona. - pokręciłam głową.

- Ale dwie dziewczyny....Chandler...powiedziała, że nie żyjesz i Linda, ona Cię zna...- wyszeptał i przeniósł wzrok ze mnie na Lucasa.

- Kto to? - spytał. 

- Mój przyjaciel. Lucas. Lucas to Mike, Mike Lucas. 

Żaden z nich nie podał sobie ręki. 

- Cassie. - krzyknął i przyklęknął przy łóżku. 

Po chwili na zewnątrz rozległ się pisk opon. Kilka aut przyjechało. Lucas natychmiast wybiegł z domu.

- Zostań tu. - krzyknął, wyciągając broń. 

Spojrzałam przerażona na brata. 

- To...Justin. - oznajmił. 

 O Boże. 

Brunet wstał, spojrzał na mnie i mocno mnie przytulił. - Ty naprawdę żyjesz. 

Nie, tylko nie to. Niech nikt mnie nie dotyka. Zacisnęłam mocno oczy, starając się o tym nie myśleć. 

- Puśćcie mnie! To moja dziewczyna! - wrzasnął ktoś za drzwiami, które po chwili z impetem się otworzy, a w nich stanął On. Justin. 

- Ty...to nie możliwe. - wyszeptał, patrząc na mnie zranionym wzrokiem. Wygląda okropnie. 

Mike w końcu wypuścił mnie z ramion i przykucnął z powrotem przy Cassie. 

- Ty...naprawdę? To są halucynacje. - zaśmiał się. - Pierwszy raz występujesz w moich halucynacjach. - parsknął. - Cholera. 

Obok Justina pojawiła się reszta chłopaków. Wszyscy patrzyli na mnie zaszokowani. 

- Jessica. - sapnął Alfredo, idąc w moją stronę 

- Proszę, stój. - wystawiłam rękę przed siebie. Nie zniosę więcej dotykania. 

- Wszystko w porządku? - do domu wszedł Lucas, przepychając się między chłopakami. - Znasz ich?

- Tak. - skinęłam. 

- Kto to? - spytał Ryan. 

- Mój przyjaciel. Lucas. 

- Jak to...możliwe? Ty? - zająknął się Justin, idąc w moją stronę. 

Pokręciłam głową i schowałam się za Lucasem. 

Szatyn zatrzymał się w pół kroku zaszokowany, a z jego oczu zaczęły płynąć łzy. - Ty naprawdę żyjesz. - wydukał. 

- Co się z Tobą działo przez te pieprzone dwa lata? - sapnął z wyrzutem. - Szukaliśmy Cię! - krzyknął przez łzy. Jakaś suka powiedziała, że nie żyjesz! A jak widać masz się bardzo dobrze! 

- Kto to jest? - spytał Lucas. 

- T-to..- zaczęłam, ale Justin mi przerwał. 

- Jestem jej chłopakiem. - warknął, patrząc na mojego przyjaciela. - Dlaczego się nie odzywałaś? Dlaczego pozwoliłaś nam myśleć, że nie żyjesz? - krzyknął. 

- Justin. - do szatyna podszedł Chaz, obejmując go ramieniem.  - Uspokój się. 

On jest naćpany. Widzę to w jego oczach. 

- Szefie, jakaś dziewczyna twierdzi, że ma prawo tu wejść. - drzwi się otworzyły, a w nich pojawił sie ochroniarz. 

- Jak się nazywa? - spytał Lucas. 

- Isabella. 

- Ja pierdole. Zabierz stąd tą ćpunkę. - warknął Mike, wstając. Cassie również odzyskała przytomność i była w stanie stać. 

- Jessica. - szepnęła blondynka. 

- Co z tą dziewczyną? - spytał ochroniarz, ale w tym samym czasie dziewczyna weszła do domu. 

- Co tu się do cholery dzieje? - krzyknęła wściekle. - Justin! 

- Bella, nie wtrącaj się. - syknął szatyn, nie spuszczając ze mnie wzroku. 

- A Ty kim jesteś? - splunęła, patrząc na mnie. 

- Jessica. - mruknęłam. 

Wyraz twarzy dziewczyny diametralnie się zmienił, najpierw była zaszokowana, a później zrobiła się wkurzona. - Ta Jessica? Siostra Mike'a? 

- Bella, wypieprzaj stąd. - warknął mój brat.
Brunetka nic sobie nie robiąc ze słów Mike'a, powoli do mnie podeszła. Wyszłam zza Lucasa i stanęłam z nią oko w oko.
- Jessica. - szepnął Lucas. - Spokojnie.
- Jest w porządku. - uśmiechnęłam się lekko, patrząc wciąż w naćpane oczy dziewczyny.
- Masz czelność tu wracać? Po dwóch latach? Znikasz sobie i nagle wracasz? - prychnęła. - To przez Ciebie Justin ostatni tydzień jest inny. - splunęła, następnie mnie spoliczkowała.
Lucas szybko mnie unieszkodliwił, oplatając mocno ramionami.
- Zabierzcie ją stad. - syknął.
- Spokojnie! - zaśmiałam się gorzko. - Nic jej nie zrobię. Chcę...jej tylko odpowiedzieć.
- Jessica. - powiedział ostro Lucas.
- Obiecuję, że nic jej nie zrobię
Mężczyzna powoli wypuścił mnie z ramion. Wszyscy stali jak wryci i oglądali nasze małe przedstawienie.
- A Ty masz czelność wpadać do mojego domu i krzyczeć na mnie? - zaśmiałam się. - Myślisz, że uciekłam stąd? - pokręciłam głową, oblizując usta. - Gdybyś była tam gdzie ja byłam...uwierz, już dawno byś ze sobą skończyła. - wycedziłam przez zęby, a następnie uderzyłam ją prosto w nos.

TT @JuustSmmile
Ask @L0stSmile