ROZDZIAŁ 06

*Justin*

*Po dwóch tygodniach*

Znalezienie pieprzonego Simona zajęło nam dwa tygodnie. Dwa pieprzone tygodnie! Plus ugadanie się z nim jeszcze. Ale wiesz co jest najlepsze? Że on ma Jessice. Tak, ma Jessice. Dostałem jej zdjęcie cztery dni temu, a dzisiaj jesteśmy umówieni na wymianę. Jessica za 5mln $. Wiesz, jeśli patrzeć na wstecz, to jestem w stanie wydać każdego dolara na nią, co nie oznacza, że mam zamiar dać zarobić jakiejś gnidzie. Pieniądze nie są prawdziwe, są podrobione, do tego w torbach są bomby, które mogą zostać wykryte dopiero, kiedy się je włączy, więc jeśli będą mieli sprzęt d wykrywania bomb, nie wykryją ich.
- Jesteś gotowy? - spytał Liam.
- Tak. - mruknąłem i powoli wstałem z fotela, gasząc papierosa w popielniczce.
- Zbieramy się! - oznajmił Christian.
Wszyscy ruszyliśmy do wyjścia, każdy z nas uzbrojony.
- Mike. - zacząłem.
Chłopak patrzył tylko w okno, nie reagował. Jest z nim coraz gorzej. Zamknął się w sobie.
- Nie rób nic głupiego. - szepnąłem.
Chłopak nie odezwał się.
Pojechaliśmy dwoma samochodami. W pierwszym ja, Liam, Mike, w drugim Christian i Ryan. Jesteśmy umówieni gdzieś na pustej drodze, wiesz o co chodzi? Totalne pustkowie, nie wiemy dokładnie jak nazywa się to miejsce, droga, mamy tylko dane geograficzne. Po dwóch godzinach byliśmy na miejscu. Simona jeszcze nie ma. Chyba nas wykiwał, a wtedy poćwiartuję jego rodzinę na jego oczach, później zakopię go razem z tymi szczątkami. Obiecuję.
- Nie ma go! - krzyknął Mike. - Kurwa, nie ma go!
- Mike! - podszedłem szybko do chłopaka. - Uspokój się, lepiej wsiądź do samochodu.
- Nie, nie uspokoję się. Gdzie do cholery jasnej jest moja siostra? - wrzasnął.
- Jadą. - krzyknął nieco podekscytowany Liam.
Spojrzałem w stronę, w którą wskazywał chłopak i odetchnąłem z ulgą
- Mike, nie odzywaj się, choćby nie wiem co. Wiesz co się stanie, kiedy odjadą. On za to zapłaci.
Po chwili pojawiły się przy nas trzy czarne terenowe auta.
Zacisnąłem mocno szczękę i ścisnąłem rączki torby z pieniędzmi.
- Gdzie Jessica? - krzyknąłem ze względu na dzielącą nas odległość.
- Macie pieniądze? - odkrzyknął czarnoskóry mężczyzna.
- Gdzie Simon?
- Jest z dziewczyną.
- Mam pieniądze.
Po chwili drzwi się otworzyły i wysiadł Simon z dziewczyną ubraną w rozciągniętą bluzkę z czarnym workiem na głowie i rękoma związanymi z tyłu.
Boże, to ona. To Jessica.
Zacząłem szybciej oddychać, a do oczu napłynęły mi łzy.
- Rzuć torby. - krzyknął Simon, przystawiając broń do głowy Jess.
Zwilżyłem usta językiem i zrobiłem niewielki krok, po czym rzuciłem torby. Simon pchnął dziewczynę w naszą stronę - Idź powoli. - krzyknął do niej, kiedy jego ludzie zabierali torby.
- Mam nadzieję synu, że nie ma tu żadnych niespodzianek. - krzyknął ponownie Simon, przykładając urządzenie do torb. Skinął głową i wsiadł do samochodu. Z piskiem odjechali. Wszyscy ruszyliśmy w stronę Jessici. Natychmiast zdjęliśmy jej worek z głowy. Cała krew odpłynęła mi z twarzy, a kolana zrobiły się jak z waty. Czułem, jakbym właśnie dostał kulkę w plecy, albo dwie.
- Kurrrwa! - wrzasnął Mike.
- Jak masz na imię? - spytał Liam.
- Ch-chandler. - wyjąkała.
- Kurwa. - szepnąłem, upadając na kolana. Złapałem się za głowę i zacząłem kiwać.
- Gdzie ten pierdolony przycisk? - wrzasnął Mike.
Podniosłem się podszedłem do chłopaka, wyciągnąłem z kieszeni pilota i podałem go brunetowi. Mike spojrzał na mnie pytająco, po czym nie spuszczając ze mnie wzroku, wcisnął guzik. Sekundę po tym usłyszeliśmy głośny wybuch.
Spojrzałem na unoszący się dym, po czym szybko wyjąłem telefon, włączyłem zdjęcie Jessici i podszedłem do dziewczyny, pokazując jej komórkę. - Znasz ją? - spytałem z nadzieją.
Brunetka nieśmiało pokiwała głową.
- Simon ją ma?
- On...- zaczęła, ale drgające usta nie pozwoliły jej na sklejenie sensownego zdania.
- Spokojnie. - szepnąłem. - Nic Ci nie zrobimy, zawieziemy Cię zaraz do Ambasady. Wrócisz do domu.
- On..ją zabił. - wyszlochała.
Patrzyłem na nią otępiały. Jessica nie żyje. Co? To nie możliwe. To nie jest możliwe.
Wszyscy staliśmy nieruchomo. Nikt nie wiedział co ma zrobić, co powiedzieć. Wszystko poszło się pieprzyć. Moje życie, starania, nadzieja. Wszystko. Ona jedyna napędzała moje życie, zresztą nie tylko moje. Spojrzałem na Mike'a, któy patrzył na dziewczynę martwym wzrokiem.
- Przepraszam. - pisnęła dziewczyna, płacząc.
W końcu się ocknąłem i objąłem dziewczynę - W porządku, chodź. Wrócisz do domu. - wyszeptałem, prowadząc ją do auta. - Musimy jechać. - powiedziałem beznamiętnie, wsiadając obok dziewczyny. Po chwili ruszyliśmy.
- Jesteś pewna, że to ją zabił? - spytałem smutno.
- Tak... - przełknęła ślinę. - Kiedy zostałyśmy.. - pociągnęła nosem. - kupione..ona próbowała uciec. - powiedziała, patrząc na swoje dłonie. - I... oni strzelili do niej....i później.....później pojechałyśmy do Simona...ona...ona była słaba....i Simon powiedział, że nie chce mieć uszkodzonego towaru. - dziewczyna coraz bardziej zaczęła się trząść. - I on ją zabił. - wydukała.
Znowu czułem, jak krew odpływa mi z twarzy.
- Zatrzymaj się. - mruknąłem.
Po chwili samochód stanął, szybko wysiadłem i pochylając się, zacząłem wymiotować. Byliśmy tak blisko. Kurewsko blisko. Teraz? Wszystko przepadło.
Otarłem usta i wsiadłem do samochodu.
- Możemy jechać. - Skąd jesteś? - spojrzałem na dziewczynę.
- Kanada. - wyszeptała.
- Zawieziemy Cię do Kanady. - pokiwałem głową.
- T-ta dziewczyna...kim ona była dla Ciebie? - spytała niepewnie.
- Moją dziewczyną. - szepnąłem.

*Jessica*

*Po 10 miesiącach*

Leżałam naga na materacu z rękoma przykutymi do podłużnej rury sięgającej aż do sufitu. Tak wygląda każdy mój dzień. Na początku liczyłam dni, później straciłam rachubę, kiedy bił mnie do nieprzytomności, a ja budziłam się w nocy, albo rano po kilku dniach. Już próbowałam stąd uciekać, ale na marne. Jedynie dostawałam coraz mocniej. Pewnego razu zlał mnie biczem, przez co mam spore blizny na plecach. Nie widzę ich, ale mogę je wyczuć. Byłam rażona prądem, wszędzie. Dosłownie wszędzie. To pieprzony psychopata. 

Wczoraj tak mocno mnie pobił, że nie mogę otworzyć oczu. Nagle po pomieszczeniu rozległ się dźwięk otwieranych drzwi. Och, dobij mnie. 

- Wyglądasz jak gówno. - rzucił z obrzydzeniem. - Nie jesteś mi już potrzebna. 

W końcu to skończy. Och tak, proszę. Uśmiechnęłam się lekko, a po chwili poczułam ja moje ciało się unosi. Wziął mnie na ręce, przerzucając sobie przez ramie, zostałam czyś okryta i poczułam, jak wchodzimy po schodach. Zacisnęłam mocno szczękę, żeby nie jęknąć z bólu. Próbowałam otworzyć oczy, co piekielnie bolało. W końcu mogłam zobaczyć co nieco. Znaleźliśmy się na zewnątrz, szliśmy w stronę rzeki. Utopi mnie. Położył mnie na trawie i spojrzał na mnie. 

- W zasadzie i tak pójdziesz na dno. - zaśmiał się, nie muszę Ci przypinać obciążenia. - mruknął. Wziął mnie z powrotem na ręce i położył w motorówce. Zamknęłam oczy i pozwoliłam łzom spływać po policzkach. W końcu. Tyle na to czekałam. Po chwili silnik został wyłączony, znowu para rąk wzięła mnie na ręce, następnie poczułam jak zimna woda zderza się z moim posiniaczonym ciałem. Teraz pozostało mi tylko zasnąć. Spojrzałam w górę, gdzie motorówka wciąż była. Czeka. W porządku, ja nie mam zamiaru stąd wypływać. Chociaż. Co jeśli będę mogła się zemścić? Nie mogę tego tak zakończyć. On musi zapłacić. Nagle wodę zaczęły przecinać pociski. Szybko podpłynęłam pod motorówkę, dotykając stopami dna. Jedna kula przeszyła moją nogę Otworzyłam szeroko buzię w celu krzyknięcia, jednak krzyk został zagłuszony przez wodę. Motorówka odpłynęła. Szybko zaczęłam płynąć w górę. Wydostałam się ponad wodę i głęboko zaczerpnęłam powietrza. W końcu. Ryknęłam głośno i położyłam się na wodzie. Albo dopłynę do brzegu, albo tu umrę. Nie mogę pływać. Nie jestem w stanie się poruszać. Ledwo wypłynęłam. Patrzyłam w niebo, aż odleciałam. Nareszcie spokój. Tak bardzo mi tego brakowało. To koniec. Koniec mojego życia. Teraz odpocznę. Żegnam. 

- Żyje. - co? Życie pośmiertne? Ono naprawdę istnieje? - Musimy ją zabrać do domu. 

Czułam jak ktoś niesie mnie na rękach. Nie mam sił. Na nic. Nie mogę otworzyć nawet oczu. Tylko ich słyszę. Kim oni są? Ponownie odpłynęłam. 

Powoli zaczęłam otwierać oczy. Gdzie ja jestem? Boże, to nie może być dom Lincolna! Błagam, błagam. Poderwałam się z łóżka i zaczęłam rozglądać dookoła. 

- Spokojnie! - krzyknęła nieznana mi dotąd kobieta. - Jesteś bezpieczna. - powiedziała spokojnie, idąc w moją stronę. 

- G-gdzie j-ja jestem? - zająknęłam się. Mój głos. Ja mówię. 

- Znaleźliśmy Cię w rzece. Co się stało? - spytała kobieta. - Ktoś Cię skrzywdził? 

- Ja, ja... ja....- próbowałam skleić jakoś sensownie zdanie, ale to na nic. - Lucas Ridrigues. - w końcu powiedziałam.

- Pan Lucas Rodrigues? Ten znany ginekolog? - spytała, przechylając głowę w bok.

Skinęłam głową, stając pod ścianą 

- To Twój krewny? Mam do niego zadzwonić? - spytała. 

Ponownie skinęłam głową, obejmując się ramionami. 

- Frank! Przyjdź tu proszę! - krzyknęła kobieta, cofając się o krok. 

Do pomieszczenia wszedł starszy mężczyzna, gdzieś pod 50-tkę - Twierdzi, że zna Dr. Rodrigues'a. - powiedziała nie spuszczając ze mnie wzroku. 

Łzy zaczęły spływać mi po policzkach. Nie wierzę, nie wierzę, że jestem wolna. 

- Jak się nazywasz? - spytał mężczyzna. 

- Hastings. - szepnęłam.

- Usiądź, kochanie. Mój mąż skontaktuje się z panem Lucasem.  

Niepewnie usiadłam na skraju łóżka, wciąż patrząc na kobietę. 

- Co się stało? - spytała. - Twoja noga, ktoś Cię postrzelił. Uciekłaś z więzienia? 

Pokręciłam przecząco głową. 

- Ktoś Cię skrzywdził? - spytała smutno. 

Pokiwałam głową, starając się opanować drżenie warg. 

Siedziałam wraz z kobietą w ciszy. Nie wiem ile to trwało. W końcu przyszedł jej mąż. Nachylił się na żoną i wyszeptał jej coś do ucha. Kobieta spojrzała na mnie podejrzliwie i po chwili się uśmiechnęła. O co chodzi?
- Pan Lucas Cię zna, przyjedzie tu niebawem. Może coś zjesz? 

Pokręciłam przecząco głową, kuląc się na łóżku. Nie ufam im. Boję się. Siedziałam patrząc się w ścianę, zabijając czas, kiedy rozległ się pisk opon. Przyjechało kilka samochodów. Złapałam szybko lampę i odskoczyłam pod ścianę. Kto przyjechał? 

Kobieta wraz z mężem szybko wyszli. Cały czas patrzyłam na wejście. Lampa? Serio? Jeśli będą chcieli mnie zabić, będą mogli to zrobić. W końcu on wszedł. To on. Lucas. Dzięki Ci Boże. To naprawdę on. Upuściłam lampę na ziemię i upadłam na kolana, tracąc przytomność.

*Justin*

*2 mies. po znalezieniu Jess przez Lucasa*

Czyli rok od ostatniej wizyty Justina w UK

Z Mikem jest coraz lepiej. Wysłaliśmy go na leczenie. Pół roku i jest już ok. Naprawdę, on wraca do siebie. 

- Justin. - szepnęła Isabella, jeżdżąc ręką po moim nagim torsie. 

- Hm? - mruknąłem, patrząc w sufit. 

Isabella jest ze mną od pół roku. Nie, to nie jest moja dziewczyna. 

- Masz ochotę...na kreskę? - wymruczała przy moim uchu. - Mam nowy towar, jest naprawdę mocny. - zachichotała siadając, przez co kołdra odkryła jej piersi. Oblizałem usta i uśmiechnąłem do dziewczyny. - Mam ochotę na coś innego. - zaśmiałem się, kładąc na blondynce. Miałem zamiar ją pocałować, kiedy zaczął dzwonić telefon. 

Warknąłem i oderwałem się od Belli. Złapałem za telefon i przystawiłem go do ucha, nie patrząc na to kto dzwoni. 

- Justin? 

- Tak? - zmarszczyłem brwi. Rihanna? Czego ona może chcieć 

- Nie wiem czy to jest jeszcze ważne. Chodzi o Jessica. 

- Rihanna, Jessica nie żyje. - syknąłem. Nie lubię o niej rozmawiać. Jess jest już zamkniętym rozdziałem dla wszystkich. 

- Nie rozumiesz. Pamiętasz, kiedy Nick prawie ją zabił? - spytała. 

- Ta, uratowałaś nam wtedy życie. 

- Jess zapytała mnie w domu, jak może mi się odwdzięczyć. Zażartowałam i powiedziałam, że wystarczy mi torebka Chanel. 

- I co w związku z tym? - mruknąłem znudzony. 

- Dzisiaj dostałam Chanel z karteczką. ,,Spłacam dług.~ J'' 

Kiedy Chandler opowiada o Jessice, tak naprawdę mówi o Niki. To ona uciekła i ją zabił Simon. Chan po prostu się pomyliła. Sprawa z torebką.Była taka sytuacja, kiedy Jess była w domu Rihanny i chciała jej się jakoś odpłacić. 

WIĘC, WITAMY JESSICO!!

ZROBI MI KTOŚ SZABLON? PISAĆ NA TT @JuustSmmile