ROZDZIAŁ 03

Wybiegłem z domu i nie tracąc czasu na odpalenie samochodu, pobiegłem do Mike'a. Kurwa, pieprzony idiota. Zwykły tchórz. Niech się nie waży umierać. Zdyszany wbiegłem do domu.
- Cassie? - krzyknąłem, rozglądając się po pomieszczeniu.
- W łazience!
Szybko wbiegłem na górę i wszedłem do łazienki.
- Justin, obudź go, proszę. - wyszlochała dziewczyna, tuląc do siebie zakrwawionego Mike'a.
- Kurwa. - sapnąłem, klękając przy nich. Obok Mike leżała butelka wódki, puste pudełko po lekach antydepresyjnych i żyletka. Kurwa do potęgi entej. Szybko przyłożyłem dwa palce do tętnicy, sprawdzając puls.
- Zadzwoń do Rihanny. - warknąłem, wręczając dziewczynie telefon. - Od kiedy tu jesteś? - spytałem, podciągając rękaw.
- Zadzwoniłam do Ciebie od razu jak przyszłam. - wychrypiała, biorąc ode mnie telefon.
Podniosłem chłopaka do pozycji siedzącej i wsadziłem mu dwa palce do ust. - Zwróć to, idioto. - wycedziłem przez zaciśnięte zęby, powstrzymując się od płaczu. - Dalej. - napierałem palcami na gardło chłopaka.
- Ri-hanna? - spytała niepewnie blondynka, patrząc na nas.
- Zapytaj o chłopaka, który mnie zszywał. - poleciłem, oblizując usta. - Dalej! - syknąłem. - Nie odchodź, chłopie. - szepnąłem, błagalnie, ponownie napierając na jego gardło, aż usłyszałem krztuszenie się. Obróciłem mu głowę w bok i pochyliłem lekko, żeby było mu łatwiej wymiotować.
- Justin pyta o jakiegoś chłopaka, który go zszywa. - wyszlochała. - Boże. - pisnęła, przykładając dłoń do ust.
- Powiedz, że jest nam potrzebny. Mike podciął sobie żyły. - powiedziałem szybko.
Dziewczyna powtórzyła to co kazałem jej powiedzieć i mocno przytuliła chłopaka.
- Cass, podaj mi ręczniki. - powiedziałem, ponownie wkładając palce w gardło chłopaka.
Dziewczyna wstała cała się trzęsąc i podała mi ręczniki.
Owinąłem nimi ręce bruneta i kazałem dziewczynie trzymać mocno oba nadgarstki. Trzecim ręcznikiem wytarłem usta Mike'a, po czym wstałem. Kurwa, niedobrze mi. Zaraz sam zwymiotuję. Podszedłem do umywalki, umyłem dłonie i ochlapałem twarz zimną wodą, dla otrzeźwienia.
- Justin! Justin! On zasypia! - pisnęła spanikowana Cassie.
Przykucnąłem przy ledwo trzeźwym chłopak i zacząłem go policzkować.
- Nie waż się, kurwa odpłynąć, idioto! - syknąłem.
- Justin?! - usłyszałem kobiecy głos dobiegający z dołu.
- Na górze! - krzyknąłem.
- To oni? - spytała roztrzęsiona.
- Tak. - skinąłem głową.
- Co się stało? - spytała wchodząc Rihanna. - O Boże. - szepnęła. - Liam. - zawołała chłopaka, odsuwając się na bok.
- Połknął tabletki antydepresyjne, popił wódką i podciął sobie żyły. - powiedziałem, przeczesując dłonią włosy.
- Dobra. - powiedział, oblizując usta, klękając przy mnie. - Weź dziewczynę i zróbcie mi miejsce.
- Cass, chodź. - podniosłem dziewczynę z podłogi i stanęliśmy obok Rihanny.
- Z Jessicą dalej nic nie wiadomo?- spytała niepewnie brunetka.
- Wiele dziewczyn zniknęło z Canady, możliwe, że trafiły do burdeli. - poruszyłem się niezręcznie. Nie wyobrażam sobie, że tam mogła trafić Jessica. - Niedługo jadę do Chin. Tam jest najwięcej handlarzy żywym towarem.
- Cholera, to daleko. - mruknęła. - Jeśli będziesz potrzebował pomocy, możesz na mnie liczyć. - powiedziała, kładąc dłoń na moim ramieniu.
- Dzięki. - mruknąłem, spuszczając wzrok.
- Rany nie są głębokie. Zakleję to plastrami i obandażuje. Widzę, że zwymiotował wszystko, powinno być z nim dobrze. Niech pije dużo wody. - powiedział Liam, wstając i wycierając ręce w ręczniki. - Pomóż mi go zanieść do łóżka. Mike, musisz wstać.
- Nie mogę. - jęknął, kręcąc powoli głową
Westchnąłem cicho i nachyliłem się, żeby podnieść chłopaka.
- Jesteś idiotą, Mike. - pokręciłem głową, podpierając bruneta razem z Liamem.
- Przepraszam Cassie. - szepnął płaczliwie Mike.
Znieśliśmy chłopaka na łóżko i przykryliśmy kocem.
- Zostanę z nim. - szepnęła Cassie, ocierając mokre policzki od łez.
Skinąłem głową i wszyscy wyszliśmy z pokoju chłopaka.
- Co z Jessicą? - zagadnął Liam, siadając na kanapie w salonie.
Zacisnąłem mocno szczękę, siadając na przeciwko mężczyzny.
- Policja przestała ją szukać. - warknął. Złość na nowo zaczęła się we mnie gromadzić. - Jest podejrzenie, że to wszystko ma coś wspólnego z handlem żywym towarem. - zacząłem przecierać twarz dłońmi. Kiedy ostatnio dobrze spałem? Cholera. - Za tydzień lecę do Chin. - westchnąłem. Jestem już tym zmęczony i przytłoczony. Nie mam sił. Nie wiem gdzie ona może się znajdować. Nie wiem ja się czuje. Nie wiem, czy żyje..
- Myślisz, że aż tak daleko mogliby ją wywieźć? - spytał chłopak, drapiąc się po brodzie.
- Nie wiem. - wypuściłem głośno powietrze z płuc, po czym przeczesałem dłonią grzywkę.
- Wyglądasz jak gówno. - skwitowała Rihanna.
- Dzięki. - zaśmiałem się lekko.
- Chcesz tam jechać sam? - spytał Liam.
- Tak.
- A Mike? Nie możesz go zabrać? - zmarszczył brwi.
- Mike ma depresję. Sam widzisz.
- Może jak go stąd zabierzesz to się jakoś otrząśnie?
- Nie sądzę. - prychnąłem. - Mike przepadł. Cassie ledwo daje sobie w nim radę. Muszę znaleźć Jessice, ale on się już nie podniesie.
- Nie możesz tam jechać sam. - powiedział Rihanna, zakładając ręce na piersi. - Wezmą Cię za glinę, jak zaczniesz tam węszyć. Słyszałam, że Chińczycy nie lubią obcych na swoim terenie.
- A któryś z reszty chłopaków?
- Cóż, wszyscy się rozłączyliśmy. Odsunęliśmy od siebie. - westchnąłem.
- Jeśli chcesz ją znaleźć, to łap się wszystkiego. - westchnęła Riri, kręcąc głową. - Nawet wrogów.
Zacisnąłem usta w cienką linię, zastanawiając się nad słowami dziewczyny.

*Jessica*

Sześć miesięcy. Jestem tu od sześciu miesięcy. Dzień w dzień jestem gwałcona. Pozbawiana godności. Dziennie potrafię mieć po 4-5 klientów. Jestem taka zmęczona. Na początku było mi strasznie trudno. Pierwsze dwa miesiące walczyłam. Teraz? Już nie mam sił na walkę. Kiedy walczę, oni stają się brutalniejsi. Odliczam tylko sekundy, kiedy skończą. Raz w tygodniu przychodzi Lucas, wtedy mam cały dzień wolny. Przynosi mi jedzenie i opiekuje się mną. Tylko z nim rozmawiam. Mówią na mnie LoveLace. Kiedy tu trafiłam, byłam ubrana w koronkową bieliznę, a jako, że nie mówiłam...Simon nazwał mnie LoveLace, a później zgwałcił. Och, tak! Simon był pierwszy. Złamał mi wtedy rękę. Miałam złamany nos dwa razy i trzy raz zwichnięty nadgarstek. Ale kogo to obchodziło? Jestem tylko dziwką. Myślę, że gdyby nie Lucas, już dawno zatłukli by mnie tu na śmierć. Dzięki niemu mam mniej klientów, przez co inne dziewczyny mają ich więcej. Nie widuję się z nimi. Wszystkie jesteśmy zamknięte w swoich pokojach. Czasami możemy brać prysznic. 

Myślisz, że złamana ręka przez Simona była najgorsza? Nie poznałaś jeszcze Generał. Tak Generał. Przychodzą tu tez wojskowi, ale nie są tak okrutni jak Generał. Cóż, on lubi wersję HARD. Za każdym razem tracę przytomność, kiedy mnie gwałci. Najpierw mnie bije gdzie popadnie, później dusi i nie wiem co dalej się dzieje. Tym razem było naprawdę źle. Kiedy się obudziłam wszędzie była krew. Można powiedzieć, że nieźle mnie poharatał. Krew nie przestawała się wydostawać, a ja już nie wiedziałam skąd pochodzi. Słabo widziałam, przez limo pod okiem, żebra bolały mnie niemiłosiernie. Nie byłam w stanie się podnieść. Nagle drzwi się otworzyły. Boże, wrócił? 

- Kurwa, Jess. - sapnął dobrze mi znany głos. Lucas. Dziękuję! - Kto to zrobił? - spytał, klękając przy moim łóżku. 

Spojrzałam na mężczyznę, a moje oczy natychmiast zalały się łzami. Na jego twarzy malowała się troska i przerażenie. On naprawdę się martwi. Dlaczego to robi? 

- Powiedz kto Ci to zrobił? 

- Gu-ber..- zaczęłam się krztusić krwią. 

Blondyn natychmiast pomógł mi usiąść, na co zaskomlałam z bólu i zaczęłam pluć krwią. 

- Generał? - spytał. 

Skinęłam powoli głową i mężczyzna natychmiast wyszedł z pokoju. Nie zostawiaj mnie. Proszę.

Ponownie się położyłam, co przyniosło mi lekką ulgę. Dlaczego nie mogą mnie zabić? Byłoby mi łatwiej. Nie chcę takiego życia. Wiesz co jest najgorsze, że ja już nie chcę, żeby mnie ktokolwiek znalazł. Chcę po prostu umrzeć, bo mnie już nie ma. Jestem zwykłym wrakiem człowieka. Drzwi otworzyły się z impetem i natychmiast spojrzałam w tamtą stronę.

- Mówiłem, żebyś go do niej nie wpuszczał! - krzyknął Lucas. 

- Przestań pierdolić. Dobrze płaci. 

- I nieźle bije, co? Chcesz stracić dziewczynę? Nie myśl, że załatwię Ci nową. 

- Kurwa. - mruknął Simon. - Nie wiedziałem, że aż tak ją pobije, okej? 

- Pozwól mi się nią zająć. Zwolnij ją na dwa tygodnie. Musi do siebie dojść. Nie wiem czy nie ma złamanych żeber. 

- Żartujesz? - prychnął. - Dwa tygodnie? Wiesz jakie to są straty? - zaśmiał się ironicznie, krzyżując ręce na piersiach. 

- Pomyśl o stracie, jak nie przeżyje. 

- Tydzień. - powiedział ostro i wyszedł z pokoju. 

- Gdzie Cię boli? - spytał natychmiast Lucas, podchodząc do mnie. 

- Wszędzie. - wychrypiałam. 

- Gdzie najbardziej? 

- Między nogami. - przełknęłam ślinę. 

Mężczyzna zdjął ze mnie kołdrę i zacisnął mocno szczękę. 

- KURWA. - przeklął pod nosem i ponownie mnie zakrył. 

- Co się stało? - spytałam, marszcząc brwi.

- Krwawisz. - warknął.
Próbowałam się podnieść, ale ból paraliżował całe moje ciało.
- Zabij mnie. - szepnęłam.
- Nie mów tak. - powiedział ostro, wyjmując coś ze swojej torby. Strzykawka. - Będziesz żyła. Wyciągnę Cię z tego.
- Nie chcę. - pokręciłam przecząco głową.
- Sh. - mruknął i wbił strzykawkę w moje ramię. Po chwili odpłynęłam.

Otworzyłam oczy i zamrugałam kilka razy, starając się przyzwyczaić wzrok do panującego mroku. Próbowałam się podnieść, ale ból nadal mi to uniemożliwiał. Momentalnie w oczach pojawiły się łzy. Wiem, że jestem sama. Lucas nie zostaje na noc. Nikt nie zostaje. Pociągnęłam nosem i starałam się znowu zasnąć.

Otworzyłam oczy i znowu wisiał nade mną Lincoln. Poruszał się we mnie brutalnie, a rękę zaciskał na mojej szyi. 
- Jesteś zwykłą dziwką, którą trzeba pieprzyć. - wysapał. - Dobrze wypieprzyć. - zaśmiał się gardłowo, przenosząc rękę z mojej szyi na włosy i mocno za nie ciągnął. - Powiedz jak Ci dobrze. - wydyszał przy mojej szyi. 
Zabierzcie go ze mnie, błagam. Starałam się go odpychać, ale..on...jest...zbyt ciężki. Nie mogę oddychać. Pomocy. Zaczęłam kręcić głową na boki, byle tylko jego usta nie dotknęły mojej skóry. Czułam jak płonę, jakby ktoś przejechał po mojej skórze papierem ściernym. Próbowałam coś powiedzieć, ale głos nie opuszczał moich ust. Krzyczałam, ale on mnie nie słyszał. Nikt mnie nie słyszy. Proszę, niech on mnie zostawi. Zacisnęłam mocno powieki i po chwili je otworzyłam. Teraz był nade mną Justin. Boże. Justin. Mój Justin! Kochany! Uniosłam rękę, żeby dotknąć jego twarzy, ale chłopak szybko ją złapał i przygwoździł do łóżka. 
- Jesteś brudną dziwką. - zacharczał. O Boże, nie. Tylko nie to. Tylko nie on. Ja śnię, prawda? To tylko sen. Obudź się. Niech mnie ktoś obudzi. 
- Kurwa, kurwa, kurwa. - zaczął powtarzać, po czym cały zesztywniał i opadł na mnie, ciężko dysząc. 
- Cholera, jesteś warta wydanych pieniędzy. - wyszeptał mi do ucha. 
Ale ja Cię kocham, Justin. 
Chłopak wstał, zdjął prezerwatywę, wrzucił ją do kosza obok łózka i zaczął się ubierać. 
- Wpadnę jutro. - uśmiechnął się szelmowsko, puszczając mi oczko. - Narka. - rzucił, wychodząc. 
Tylko nie Justin. Nie mój Justin. 

Zamknęłam oczy zanosząc się płaczem i wtedy się obudziłam. Spojrzałam na sufit. Widok, który muszę oglądać 24 na dobe. Spojrzałam na drzwi i zaraz na siebie. To był tylko sen. Powoli uniosłam ręce, żeby dotknąć twarzy, krzywiąc się z bólu. Przepraszam. Przepraszam czymkolwiek zawiniłam, przepraszam. Chcę wrócić do domu. Przetarłam twarz dłońmi i głęboko odetchnęłam. To nie może dziać się naprawdę. Po prostu nie może. Pozwoliłam sobie na szloch z bezradności, kiedy drzwi się otworzyły. Boże, tylko nie Generał Lincoln. Otworzyłam oczy i spojrzałam na drzwi.
- Spokojnie, to tylko ja. - westchnął Lucas.
Och. Serce od razu wróciło na swoje miejsce.
- Jak się czujesz? - spytał, stawiając sobie krzesło przy moim łóżku.
- Dobrze. - wychrypiałam.
- Nie umiesz kłamać. - zaśmiał się.
- Czuję się jak gówno, chcę umrz..
- Nie! - warknął, zaciskając usta w cienką linię.
- Nie rozumiesz. - pokręciłam głową, pociągając nosem. - Nie mam życia, codziennie jestem bita i wykorzystywana seksualnie.
- Robię co mogę. - szepnął.
- Po prostu mnie zabij. - powiedziałam drżącym głosem.
- Nie, nie mogę. Wyjdziesz z tego i będziesz miała szansę się zemścić.
- Nie chcę. - mruknęłam. - Chcę tylko spokoju. Chcę zasnąć i się nie obudzić.
- Przestań do cholery. - krzyknął. - Są tu dziewczyny dłużej od Ciebie i jakoś sobie radzą. Pogodziły się ze swoim losem.
- Ale ja się z nim nigdy nie pogodzę! - krzyknęłam. - Nie zasłużyłam na to!
- Wiesz co, wrócę jak Ci się polepszy. Jak poukładasz sobie w głowie. - powiedział zrezygnowany, wychodząc.

*Justin*

Tak jak powiedziała Rihanna, łapię się wszystkiego. Jadę do Chin z Ryanem i Liamem. Więcej osób mi nie potrzeba. W nocy mam samolot. Mam nadzieję, że na coś trafię. Muszę zapalić, a papierosy właśnie mi się skończyły. Włożyłem kurtkę i otworzyłem drzwi. Nie kurwa, nie teraz. 

- Justin, zanim zaczniesz...wysłuchaj mnie. - powiedział Christian. 

Zabiję skurwysyna.

JEŻELI BĘDZIE MNIEJ NIŻ 70 KOMENTARZY (ROZDZIAŁ 53 -73 KOM.), NIE DODAM ROZDZIAŁU!

Co myślicie o Lucasie? Wrócił Christian! Macie jakieś pomysły na następne rozdziały? :)  

ASK

TWITTER