ROZDZIAŁ 02

- Lucas. - warknął mężczyzna, który nas sprzedawał. - Dobrze, że jesteś. - uśmiechnął się sztucznie. - Zajmij proszę miejsce. - wskazał ręką na fotele. - Gdzie Simon?
- Jestem tu z jego polecenia. - uśmiechnął się, siadając. - Kontynuuj. - pomachał ręką, ponaglając mężczyznę.
- Dobrze, tak więc..numer 5. Zaczynamy od 5 tysięcy. - powiedział, obejmując ramieniem płaczącą dziewczynę.
- 5! - powiedział jeden mężczyzna.
- 8! - powiedział inny.
Mężczyzna, który chciał dać 5 tysięcy spiorunował swojego kolegę i ponownie podniósł rękę.
- 10 tysięcy. - krzyknął dumnie.
- 15! - krzyknął rywal.
Cisza.
- Sprzedana za 15tysięcy. Kochanie, to Twój szczęśliwy dzień uśmiechnął się mężczyzna do dziewczyny, na co ta jeszcze bardziej się rozpłakała.
- Numer sześć. - krzyknął, podchodząc do mnie.
Mój żołądek zwinął się w nieprzyjemny sposób, a w gardle pojawiła się niewidzialna gula. Zaraz zostanę sprzedana. Mężczyzna, który mnie kupi będzie mógł ze mną zrobić co chce.
- Numerek 6 zaczynamy od 10 tysięcy. - krzyknął mężczyzna, obejmując mnie ramieniem.
Patrzyłam na tych wszystkich mężczyzn, śliniących się na nasz widok i natychmiast dostałam mdłości.
- 5! - krzyknął...Lucas.
- 7! - krzyknął mężczyzna, który przegrał dziewczynę z numerem 5.
- 10! - warknął Lucas.
- 15! - dołączył się trzeci mężczyzna.
- Kurwa. - sapnął Lucas, wyciągając broń spod marynarki. Wszystkie dziewczyny pisnęły i położył się na ziemi. - Daję 20 tysięcy i koniec. - krzyknął, celując w mężczyznę, który chciał dać 15 tysięcy.
- Lucas, to nie jest fair.
- Pieprz się, Dominic. Kupuję szóstkę, piętnastkę i osiemnastkę. Za wszystkie daję po 20 tysięcy.
- Lucas. - warknął Dominic.
- Chcesz żebym zadzwonił po Simona? Myślę, ze wtedy wezmę je za darmo. - uśmiechnął się szelmowsko.
- Wstańcie dziewczęta. - krzyknął podenerwowany Dominic.
Wszystkie powoli się podniosłyśmy.
- 6, 15 i 18, wystąpcie. - syknął jadowicie.
We trzy wystąpiłyśmy niepewnie.
- Pieniądze. - powiedział Lucas, podchodząc do nas z walizką. - 60 tysięcy. - uśmiechnął się szeroko, po czym objął mnie i 16 ramieniem.
- Jess. - zapłakała Mils razem z Alicią.
- Przepraszam. - szepnęłam, wystawiając do nich rękę.
- Chwila. - zatrzymał się Lucas. - Wezmę jako prezent dziewczynę z numerem dwadzieścia pięć. - uśmiechnął się mężczyzna.
To Miley.
- Miley! - zapiszczała Alicia, ale została powstrzymana przez jednego z ochroniarzy, żeby nie uciekła.
- Boże, Jess. - pisnęła blondynka, mocno się do mnie przytulając.
- Lucas, przeginasz. - warknął Dominic.
- Żegnaj Dominic. - zaśmiał się Lucas i razem wyszliśmy z salonu.
Nie wiem czy dobrze się stało. Kto wie, może Mils trafiłaby lepiej.
- Wyjdźmy stąd, zanim mnie odstrzelą. - zażartował mężczyzna. - Przepraszam, ale nie mam dla was żadnych ubrań. - powiedział, otwierając drzwi. - Alex! - krzyknął. Na co przy nas pojawił się od razu wysoki mężczyzna.
- Zabierz dziewczyny do samochodu. Pilnuj, żeby nie uciekły. - powiedział ostro. - Nie radzę wam uciekać.
Wszystkie przytaknęłyśmy i ruszyłyśmy za postawnym mężczyzną.
- Wsiadajcie. - rozkazał, otwierając nam drzwi.
Dziewczyna z numerem 18 wsiadła, kiedy stojąca za nią piętnastka odskoczyła w bok i zaczęła uciekać.
- Kurwa. - sapnął Alex, wyciągając broń. - Stój, albo Cię zastrzelę. - wrzasnął, ale dziewczyna nic sobie z tego nie robiła.
- Pomocy! Niech mi ktoś pomoże! - wrzeszczała. Byłam tak sparaliżowana, że nie byłam w stanie wypowiedzieć nawet słowa.
- Kurwa, strzelaj Alex! - wrzasnął Lucas, biegnąc za dziewczyną.
Mężczyzna zmrużył oczy i strzelił w dziewczynę, w wyniku czego uciekinierka padła płasko na ziemię.
- Kurwa, mówiłem, że nie radzę wam uciekać. - wrzasnął Lucas, biorąc ranną dziewczynę na ręce. - Wsiadajcie. - syknął do nas.
Szybko się otrząsnęłyśmy i wsiadłyśmy do samochodu, a za nami Lucas z dziewczyną na kolanach.
- Gdzie dostałaś? - spytał.
- W brzuch. - jęknęła przymykając oczy.
- Cholera, Alex! Nie mogłeś strzelić w ramię? - warknął mężczyzna. - Pospiesz się, bo się wykrwawi.
Boże. Do tej pory starałam się myśleć, że to jakiś pieprzony koszmar, że zaraz się obudzę, że zaraz przytuli mnie Justin..
Pochyliłam się i opierając łokcie na kolanach, schowałam twarz w dłoniach, zanosząc się płaczem. Starałam się być twarda. Dużo już przeszłam, ale to jest najgorsze z moich wszystkich doświadczeń. Chcę wrócić do Justina, do Mike'a. Chcę z powrotem bawić się na moich urodzinach. Cholera. To wszystko uderzyło we mnie teraz z taką siłą, że nie jestem w stanie tego unieść. Dlaczego to zawsze mi się przytrafia? Czym do cholery zawiniłam? Bo kochałam przestępcę? Bo mój brat jest przestępcą? Bo byłam normalną dziewczyną? Bo miałam przyjaciół? Co ze mną jest nie tak. Wiesz co jest najgorsze. To, że nikt mnie nie znajdzie. Nie mam na co liczyć. Nie jestem optymistką, raczej realistką. Jestem w pieprzonej Wielkiej Brytanii, nadal nie wiedząc jak się tu dostałam w 3-4 dni. Nie wiem nawet ile dni jechaliśmy.
- Jak się nazywacie? - spytał Lucas, na co podniosłam lekko głowę i spojrzałam na mężczyznę, który patrzył wprost na mnie, niemal wypalając mi dziurę w głowie.
- Nie mnie powinnyście się bać. - zaśmiał się.
- J-ja jestem.. Miley. - wyszeptała blondynka obok mnie.
- Chandler. - mruknęła niewyraźnie dziewczyna siedząca obok Mils.
- Niki. - wyszeptała słabo postrzelona dziewczyna.
- A Ty? - spytał, kiwając na mnie głową.
Skrzywiłam się tylko i podkuliłam nogi, obejmując je ramionami. Niech sobie nie myśli, że mam zamiar z nim rozmawiać.
- Jasmine, tak? - spytał.
Kurwa, odpieprz się koleś. Nie mam zamiaru z Tobą rozmawiać.
- Jessica. - powiedziała Mils.
Spojrzałam surowo na dziewczynę, na co ta spojrzała natychmiast na swoje kolana.
- Wierz mi Jessico, że jeszcze zatęsknisz za rozmową ze mną, bo facet, do którego was wiozę nie jest chodź w 10% tak miły jak ja.
Przełknęłam ślinę, patrząc w przyciemnioną szybę.
- Dlaczego to robicie? - spytała Chandler.
- Ja? Ja się tym nie zajmuję. - zaśmiał się Lucas. - Wyświadczam przysługę Simonowi. To wszystko. Jestem lekarzem.
- Ratujesz życie innym, a mimo to nasze sobie po prostu kupiłeś. - sapnęłam z niedowierzaniem.
- Byłyście w złym miejscu o nieodpowiedniej porze. - Skąd jesteście? - spytał po chwili ciszy.
- Z Canady. - powiedziała Niki.
- Wszystkie?
- Tak. - odpowiedziała Chandler.
- To nawet lepiej. U Simona praktycznie są same Rosjanki i Niemki. Ma jedną Chinkę.

- Jesteśmy. - krzyknął z przodu Alex, zatrzymując samochód.
- Oto wasz nowy dom. - uśmiechnął się Lucas, otwierając drzwi.Wyciągnął Niki, a po nas przyszedł Alex.
- Wysiadać. - mruknął, zakładając okulary przeciwsłoneczne. Odkąd wyjechaliśmy z Candy Bitch, zrobiło się już chłodno i ciemno. Wszystkie objęłyśmy się ramionami i ruszyłyśmy za Lucasem do budynku, na którym pisało Lucky Six.
Zacisnęłam mocno wargi, żeby się ponownie nie rozpłakać i weszliśmy wszyscy do clubu.
- Za mną. - polecił Lucas.
Wszystkie posłusznie poszłyśmy za mężczyzną, patrząc tylko przed siebie.
- Ustawcie się w rzędzie. - rozkazał, siadając przy barze.
- Nikki. - szepnęła Mils, pomagając dziewczynie ustać. - Jesteś lekarzem, dlaczego jej nie pomożesz? - pisnęła, płacząc.
Wszystkie weszłyśmy na niewielki podest, prawdopodobnie dla striptizerek i równo się ustawiłyśmy.
- To nie jest moja sprawa. - mruknął. - Whisky poproszę. - powiedział do barmana, stojącego w kącie, bacznie nam się przyglądającego.
Jak może być tak bezduszny? Ta dziewczyna umiera, do cholery jasnej.
- Lucas! - krzyknął jakiś mężczyzna, przez co wszystkie skierowałyśmy głowę w stronę dochodzącego głosu.
- Simon. - powiedział spięcie Lucas.
- Już myślałem, że nie przyjedziecie. - zaśmiał się. - Widzę, że przywiozłeś 4 dziewczyny. - powiedział, oblizując wargi, lustrując nas wzrokiem. - Co to ma być? - warknął, patrząc na Niki.
- Chciała uciec. - mruknął Lucas, popijając whisky.
Coś mi się wydaje, że nie lubią się za bardzo. Więc dlaczego nas tu przywiózł?
- Nie potrzebuję uszkodzonego towaru. - powiedział z obrzydzeniem, wyciągając broń, po czym strzelił.
Zasłoniłam usta dłonią, żeby nie zwymiotować, a dziewczyny przytuliły się do siebie, zanosząc się głośnym płaczem.
- Kurwa, Simon! - krzyknął Lucas.
- Nie potrzebuję uszkodzonej dziewczyny. Mogłeś ją od razu zabić.
Kątem oka spojrzałam na dziewczynę, która leżała sztywno na ziemi, a z jej ciała wypływała krew, tworząc kałużę.
- Rozbierzcie się. - powiedział mężczyzna z bronią, idąc w stronę Lucasa.
Żadna z nas nie drgnęła.
- Rozbierać się, kurwa! Chyba, że chcecie skończyć jak ona! - wrzasnął, machając bronią.
Drżącymi dłońmi zaczęłam rozpinać stanik, który teraz wydawał się zapięty na kłódkę, albo zaspawany. W końcu uporałam z górną częścią garderoby i zaczęłam zdejmować majtki, jak pozostałe dziewczyny.
W życiu nie czułam się bardziej zażenowana niż teraz. Zostałam pozbawiona godności, a moja przestrzeń osobista...och, właśnie ją straciłam.
- Skąd są? - spytał Simon.
- Kanada. - odpowiedział obojętnie Lucas.
- Imię. - krzyknął.
Na co aż podskoczyłam.
- M-Miley - powiedziała pierwsza Mils.
- Chandler. - szepnęła dziewczyna.
- A Ty? Języka nie masz? - wrzasnął Simon, idąc w moim kierunku.
- Simon! Zostaw ją! To niemowa. - krzyknął Lucas.
Co nie tak jest z tym kolesiem?
- Ach tak? - zaśmiał się, łapiąc mnie za włosy, na co wykrzywiłam twarz w grymasie. - Ładna jesteś. - uśmiechnął się bezczelnie, kładąc drugą rękę na mojej piersi.
Nie mogłam już wytrzymać i po prostu się rozpłakałam. To obrzydliwe.
- Simon..możemy porozmawiać? - spytał Lucas.
- Mów. - odpowiedział, nie spuszczając ze mnie wzroku.
Spojrzałam na drugiego mężczyznę, który zacisnął mocno szczękę i zaczął mówić.
- Zapłacę za tą dziewczynę, żeby nie dostawała tyranów.
- Co? - zaśmiał się, puszczając moje włosy.
- Słyszałeś. Będę do niej przychodził i nie chcę, żeby była pobita. Dbaj o nią.
- Cholera, chcesz korzystać z usług mojego clubu? Nie wieżę! - zaśmiał się.
Mężczyzna ponownie zacisnął szczękę, poirytowany zachowaniem Simona.
- Przywiozłem Ci najładniejsze dziewczyny, mam zamiar z jeden z nich korzystać.
Boże, nie, nie, nie. Proszę. Chcę się obudzić. To nie może się dziać naprawdę. To jest film, prawda? Albo sen. Cokolwiek. To nie jest realne. Budź się Jessica. Masz już osiemnaście lat! Justin na pewno śpi obok Ciebie. Justin, gdzie jesteś, kiedy Cię potrzebuję. Proszę, uratuj mnie.
- Będę przychodził kilka razy w miesiącu.
- Mam tyle dziewczyn! Wybierz sobie inną.
- Nie, ta mi się podoba. - syknął.
- Cornel! - krzyknął Simon. W pomieszczeniu po chwili pojawił się łysy, wysoki mężczyzna. - Zabierz je do pokoi.

*Justin*

Miesiąc za miesiącem mijał, a ja nadal nie wiedziałem, gdzie ona może się podziewać. Nikt nie wiedział. Minęło pół roku od jej zaginięcia. Policja nie ma żadnych śladów. Nic. Zapadła się pod ziemię. Mogłem ją przed tym uchronić, wystarczyłoby, żebym poszedł za nią do ubikacji. W pierwszym miesiącu zniknięcia Jess, codziennie ktoś dzwonił do Mike'a, twierdząc, ze ją widział. Tak była nagroda za jakąkolwiek informację na temat młodej Hastings. Wszystkie jednak okazały się fałszywe. Ludziom zależało tylko na pieprzonych pieniądzach. Nie mogę sobie tego wybaczyć. Nie potrafię. Wiesz co jest najgorsze? Że nikt nawet nie zażądał okupu. Czuję się, jakby większa część mnie została brutalnie ode mnie oderwana. Umieram każdego dnia, co godzinę, minutę, sekundę. Bez niej. Przywiązałem się do niej. Tak mocno, że stała się częścią mojego życia. Rutyną. Możesz nazwać mnie mięczakiem, ale ja się po prostu zakochałem, a to nie jest zbrodnia.
Nie mam zamiaru się poddać, jeśli chodzi o poszukiwania. Odnajdę ją. Choćbym musiał za to zapłacić najwyższą cenę. Odnajdę ją, bo wiem, że ona żyje i mnie potrzebuje.
Policja trafiła na pewien trop...mianowicie w Stanford zaginęły Miley, Alicia i Jess. W całej Kanadzie około pięćdziesiąt dziewczyn. Wszystkie w niecały miesiąc. Jest możliwość, że to handel żywym towarem. Sprawdzałem to, gdzie tylko mogłem. Ale nic. Ona naprawdę zapadła się pod ziemię. Wszystkie te dziewczyny zostały uznane za zaginione, a sprawa została zamknięta ze względu na brak jakichkolwiek dowodów. Rodzicie Jess przyjechali do Stanford natychmiast, gdy Mike powiadomił policję o zaginięciu swojej siostry, jednak wyjechali wraz z decyzją o zamknięciu sprawy przez policję. Czyli dwa miesiące temu.
Zgadnij jak wygląda teraz mój dom.
Wszędzie porozrzucane są moje i Jess zdjęcia. Na ścianach poprzyklejane mapy i zdjęcia różnych handlarzy żywym towarem. Na mapach pozaznaczane jest ewentualne miejsce pobytu Jess. Serio, jest tego sporo. Nie wiedziałem, że ten biznes jest aż tak rozpowszechniony. Najwięcej handlarzy pochodzi z Chin, gdzie wybieram się przyszłym tygodniu.
W kieszeni zaczął wibrować mi telefon. Wyjąłem komórkę z kieszeni i sprawdziłem kto dzwoni. Casssie? Zmarszczyłem brwi i przystawiłem telefon do ucha.
- Tak? - wychrypiałem.
- J-Justin...Mike....Boże, on nie oddycha. Przyjedź szybko. Nie wiem co się dzieje. Wszędzie jest pełno k-krwi. P-proszę, przyjedź. - wyszlochała Cassie.
Mówiłem, że Mike popadł w głęboką depresję? Nie sądziłem, że posunie się do tego.

NIE JESTEM ZADOWOLONA Z TEGO ROZDZIAŁU, ALE NIC LEPSZEGO NIE MAM. 

do komentarza: ,,POWIEM TYLE TEN ROZDZIAŁ ŚCIĄGNIĘTY OD "MILION DOLAR BABY" EWIDENTNIE :)) A POZA TYM TO FAJNE'' 

- Myślę, że nie czytałaś MDB :) Ponieważ Bella sama się sprzedała, a Jess została porwana. Ten komentarz mnie obraził Proszę o nie porównywanie mnie do innych blogów, ponieważ wszystko wymyślam sama. 

PRZECZYTAŁAŚ? SKOMENTUJ Z ŁASKI SWEJ. 

ALE JEŚLI MASZ ZAMIAR KOMENTOWAĆ ''SUPER'' CZY ''WOW'' TO DARUJ SOBIE. 

ASK
TWITTER

LUCAS Rodrigues

Simon