CZĘŚĆ 2 ROZDZIAŁ 01

*Justin*

Pochyliłem się opierając łokcie na kolanach i czekałem następne piętnaście minut, aż wróci. 

- Gdzie Jessica? - wydyszał Mike, padając na kanapę razem z Cassie.

- W ubikacji. - mruknąłem, przecierając twarz dłońmi. 

- Pójdę ją poszukać. - sapnęła Cassie, wstając z fotela. 

- Czekaj, idę z Tobą. - powiedziałem, wstając. 

- Kiedy poszła? - spytał brunet. 

- Pół godziny temu. Pewnie jest kolejka. - wzruszyłem ramionami i poszedłem za dziewczyną. 

Kiedy dotarliśmy pod damską toaletę, okazało się, że stoją pod nią zaledwie trzy dziewczyny. 

- Zaczekaj, sprawdzę czy jest w środku. - powiedziała blondynka, kładąc dłoń na moim ramieniu, na co skinąłem głową. 

- Cassie! - zawołała jedna z dziewczyn w kolejce. 

- Ariana! - pisnęła ucieszona dziewczyna. - Cześć!! - uściskała mocno dziewczynę. - Widziałaś może Jessice? - spytała. 

- Nie. - zmarszczyła brwi. - Chociaż...nie! Wyszła tylnym wejściem z jakimś chłopakiem, jeśli to faktycznie była ona. Stoję tu od czterdziestu minut. - przewróciła oczami. - Kolejka jest masakryczna. 

- Wyszła z jakimś chłopakiem? - spytała przerażona blondynka, na co od razu podszedłem do dziewczyn. 

- No wiesz...moze to ten jej Justin? 

- Tu jestem. - czułem jak cała krew odpływa mi z twarzy. To nie może być prawda. Nie znowu. Dopiero ją odzyskałem. Wszedłem do łazienki i zacząłem się rozglądać za dziewczyną. 

- Jessica? - krzyknąłem. - Jess?! 

Zacząłem walić w kabiny, aż wyszły z nich przerażone dziewczyny, ale żadna z nich nie była tą, którą szukałem. Kurwa. Co robić?
Uderzyłem pięścią w ścianę i wyszedłem z ubikacji.
- Justin! - krzyknęła za mną Cassie.
- Co? - warknąłem, odwracając się do dziewczyny.
- Jess na pewno jest gdzieś w clubie. - krzyknęła.
Pokręciłem głową i poszedłem do naszego stolika. Jak mam to powiedzieć Mike'owi. Kurwa. Znowu.
Stanąłem przy kanapie chłopaka i układałem w myślach, jak powiem mu, że jego siostra znowu zniknęła.
- Jessica! - krzyknął Mike, po chwili namysłu.
- Stary...nie wiem gdzie ona jest.
- Jak to kurwa nie wiesz? - wrzasnął, wstając. - JAK TO KURWA NIE WIESZ, GDZIE MOJA SIOSTRA? Miałeś ją pilnować!! - złapał mnie za bluzkę i mocno szarpnął.
- Nie wiem! Powiedziała, że wróci za piętnaście minut!
- Ariana powiedziała, że widziała jak Jessica wychodziła z Justinem, ale Justin cały czas był tutaj. - odezwała się Cassie.
- Kurwa, nie. To nie może się zdarzyć ponownie. Nie Jessice. - sapnął Mike, po czym odszedł od nas.
Muzyka została wyłączona, wszyscy byli zdezorientowani i zaczęli buczeć.
- Uwaga! Przerywamy imprezę. Zgubiła nam się jedna dziewczyna. Jessica Hastings. Na pewno wszyscy ją znacie. Rozejrzyjcie się teraz, może stoi koło was. Jessica niech podniesie rękę.
- Co się dzieje? - spytał Chaz, podchodząc do nas.
- Jessica się zgubiła? - zapytał Fredo.
- Kurwa. - usiadłem na kanapie, opierając łokcie na kolanach. - Poszła tylko do ubikacji. - warknąłem, chowając twarz w dłoniach. - Mogłem z nią iść. Kurwa.

*Jessica*

Powoli zaczęłam otwierać oczy, albo mi się wydawało? Wszędzie było ciemno. Dotknęłam swoich oczu, czy aby przypadkiem nie są czymś zasłonięte, okazało się, że jestem po prostu w ciemnym pomieszczeniu. Przeniosłam dłoń z oczy na głowę i jęknęłam z bólu. Co do cholery się stało? 

- J-Justin? - jęknęłam. 

- Kto tam jest! - krzyknęła przerażona dziewczyna, przez co czułam, jak krew odpływa mi z twarzy i zaczyna kręcić mi się w głowie. 

- Jestem Jes-Jessica. - wydukałam. 

- M-Miley! - odpowiedziała dziewczyna. 

- Alicia. - odezwała się jakaś dziewczyna 

- Linda 

- Febe. 

Boże, jest ich więcej? Kiedy dziewczyny przestały się przedstawiać w końcu odważyłam się zapytać gdzie jesteśmy. 

- Nikt nie wie. - powiedziała jedna z dziewczyn. 

- Jestem tu od dwóch tygodni. - odpowiedziała inna. 

- Boże. - szepnęłam do siebie, przykładając dłoń do ust, żeby stłumić szloch. 

- Hej, nie płacz. To naprawdę nic nie daje. Żadne krzyki, błagania. Nic. 

- Ustawcie się wszystkie w rzędzie. - ktoś krzyknął za drzwiami.

Justin mnie uratuje...Mike też. Prawda? Gdzie oni do cholery są? Ile godzin już tu spędziłam? 

Wraz z otwierającymi się drzwiami trafiło w nas oślepiające światło, przez co wszystkie zaczęłyśmy się zasłaniać rękoma. 

- Co się dzieje? - spytałam 

- Nie wiem. - odpowiedziały dziewczyny z tyłu. 

- Mamy już komplet? - spytał męski głos. 

- Ta, możemy ruszać. - odpowiedział inny mężczyzna. 

- Idziecie teraz jedna za drugą. Nie próbujcie uciekać. Stąd nie ma ucieczki. - zaśmiał się mężczyzna i oślepiające światło zgasło. 

- Ruszać się do cholery jasnej! - wrzasnął mężczyzna w granatowej czapce i popchnął dziewczynę przede mną. 

Wszystkie posłusznie wyszłyśmy. Żadna nie odezwała się słowem. Bałyśmy się. Wyszłyśmy na zewnątrz, gdzie czekały na nas dwie furgonetki. 

- Do każdej furgonetki wchodzi pięć dziewczyn! - wrzasnął czarnoskóry mężczyzna, opierający się o jedną z furgonetek. 

Weszłam do pierwszej furgonetki, a za mną jeszcze jedna dziewczyna. Usiadłam na drewnianej ławeczce i przez chwilę wpatrywałam się w jedną dziewczynę.

- Boże, Miley! - krzyknęłam, zalewając się łzami. - To Ty! - wyszlochałam, rzucając się w ramiona dziewczyny.
- Jessica! - zapłakała Miley, mocno mnie obejmując.
- Słyszałam, że zaginęłaś razem Alicią. - wydukałam.
- Alicia trafiła tu tydzień temu chyba. Jest w drugiej furgonetce. - powiedziała drżącym głosem.
- Jak to się stało? - pociągnęłam nosem, siadając na swoje miejsce.
- Szłam do sklepu. - zaśmiała się bez humoru. - I już z niego nie wróciłam. - wyszeptała, ścierając z policzków łzy.
- A Ty? Jak mogli Ciebie porwać? Siostrę Hastinga? Dziewczynę Biebera? - pokręciła głową.
- Dzisiaj, albo wczoraj były moje osiemnaste urodziny. Nie wiem ile spałam.
- Dzisiaj Cię przywieźli. - powiedziała dziewczyna siedząca obok Miley.
- Wszyscy byliśmy w clubie. Przyjechał nawet Mike z Justinem. - czułam jak łzy na nowo spływają mi po policzkach i jak moje serce na nowo jest rozrywane. - Poszłam tylko do ubikacji. - nabrałam powietrza do płuc. - Zauważyłam, że od kilku dni mnie obserwowali...ale nie wiedziałam, że to stanie się tak szybko. Myślałam, że Justin to załatwi. - ponownie wpadłam w histerię.
- Ja też byłam na imprezie. Tydzień temu. Wyszłam zapalić. - westchnęła dziewczyna.
- Ja wracałam do domu od chłopaka. - powiedziała blondynka, ścierając łzy z policzków.
- Ja wyszłam wyrzuć śmieci. - powiedziała ostatnia.
- Boże, spod samego domu. - sapnęłam.
- Było ciemno...zrobili to po cichu. - wzruszyła ramionami dziewczyna.
Resztę drogi spędziłyśmy na poznawaniu się. Jechałam z Miley, Lindą, Nichole i Seleną. Nichole ma dziewiętnaście lat i jest z Victorii, Selena piętnaście, jest z Toronto, a Linda z Miley siedemnaście i obie pochodzą ze Stanford. W końcu z wyczerpania zasnęłyśmy. Obudziłyśmy się, kiedy samochód się zatrzymał, a na zewnątrz było słychać jakieś głosy.
- Pomocy! - zaczęłam krzyczeć jako pierwsza. - Pomocy! Zostałam porwana! - wrzeszczałam.
- Pomocy! - dołączyły do mnie reszta dziewczyn. Wszystkie waliłyśmy w drzwi, aż ktoś uderzył w samochód z zewnątrz.
- Zamknąć się głupie kurwy! - wrzasnął. - Nikt wam nie pomoże. Ruszamy!
Samochód znowu ruszył. Upadłam bezradnie na podłogę i zaczęłam szlochać z bezsilności. Czułam, że tym razem nikt mi nie pomoże. Ciekawe kiedy Justin zorientował się, że nie wracam? Może tak się wszyscy upili, że nikt nie zauważył? Ta myśl bardzo zabolała, przez co rozpłakałam się jeszcze mocniej. Jak zaczęli mnie szukać? Gdzie mnie szukają? Chcę do nich wrócić.

- Budzić się! Jesteśmy w domu! - zaśmiał się mężczyzna, który zaczął walić w drzwi.
Powoli otworzyła oczy, jęcząc z bólu. Spanie na siedząco? Nie dziękuję, postoję. Wszystkie kości mnie bolą. Czuję się brudna, śmierdząca, klejąca. Jechałyśmy kilka dni. Robiliśmy dwa postoje na ubikacje w lesie.
- Gdzie my jesteśmy? - spytała Nichole, wychodząc powoli z samochodu.
- Nie gadać, tylko wychodzić z samochodu! Już! - krzyknął mężczyzna.
Posłusznie wyskoczyłyśmy z furgonetki, mrużąc oczy.
- Idziemy do środka. - rozkazał, po czym pchnął pierwszą dziewczynę, żeby szła.
Znajdowaliśmy się przed ogromną willą. Nigdy wcześniej jej nie widziałam, była przepiękna i pokazywała przepych.
- Gdzie jesteśmy? - spytałam mężczyznę idącego obok mnie.
- W Wielkiej Brytanii, kochanie. - zaśmiał się.
- Boże. - szepnęłam, łzy niekontrolowanie zaczęły spływać mi po policzkach.  Z Ameryki Północnej znalazłam się w Europie zachodniej. O Boże. Nikt mi już nie pomoże. To trafiło we mnie z taką siłą, jakbym się właśnie zderzyła ze ścianą. Nie ma się co łudzić. Nikt nie pomyśli, że znajduję się w Wielkiej Brytanii. W ogóle to jakim cudem zostałyśmy tu przewiezione? A kontrole?
- Rusz się! - wrzasnął mężczyzna, unosząc nade mną rękę, ale w ostatniej chwili zabrał ją inny mężczyzna.
- Nie mogą mieć żadnych siniaków. - warknął.
Mężczyzna, który chciał mnie uderzyć spojrzał na mnie wściekle, po czym pchnął, żebym szła za resztą dziewczyn. Spuściłam głowę i szłam posłusznie, aż dotarłyśmy do drzwi. Gdzie są sąsiedzi? Nie zauważyli nic podejrzanego w nas? Może policja już jedzie?
Czarnoskóry mężczyzna wysunął się przed nas i zastukał mocno w drzwi, aż otworzyła nam skąpo ubrana rudowłosa dziewczyna.
- Witamy w Candy Bitch. - powiedziała nonszalancko dziewczyna, opierając o biodro jedną rękę.
Powiedz, że to nie jest burdel, błagam. To nie może być burdel.
- Wchodzić. - warknął czarnoskóry mężczyzna i zaczął popychać każdą z nas.
Wszystkie skuliłyśmy się w kupce i zaczęłyśmy płakać.
- Doprowadź je do porządku. Muszą być gotowe za godzinę. - rozkazał.
- Chodźcie moje drogie cukiereczki. - powiedziała pieszczotliwie kobieta, dotykając niektóre po plechach.
Żadna z nas się nie ruszyła, wręcz jeszcze ciaśniej się przytuliłyśmy do siebie.
- Ruszcie się do cholery! Cuchniecie, musicie wziąć prysznic. Jeśli nie chcecie oberwać to zapieprzajcie wszystkie na górę. - krzyknęła.
- Musimy iść. - szepnęłam do dziewczyn.
- Nie, nie, nie. - zapiszczała Selena.
- Chodźcie. - starałam się ukryć łzy, żeby dodać im odwagi.
Wszystkie trzymając się za ręce weszłyśmy na górę, gdzie pałętało się mnóstwo dziewczyn ubranych w samą bieliznę.
- W lewo. - powiedziała stanowczo dziewczyna, która otworzyłam nam wcześniej drzwi. - Holly, Amy, Naomi! Macie godzinę, żeby je uszykować. - krzyknęła rudowłosa.
Przygotować? Do czego?
Natychmiast pojawiły się przy nas wywołane dziewczyny.
- Okej, ja biorę Ciebie, Ciebie i Ciebie. - powiedziała mulatka, wskazując palcem na Selenę, Miley i nieznaną mi dziewczynę, po czym zniknęła z nimi w korytarzu.
- Ja biorę was cztery. - krzyknęła drobna blondynka, biorąc w ramiona Nichole i trzy dziewczyny z drugiej furgonetki.
- Okej, mi zostałyście wy. - westchnęła brunetka. - Chodźcie. - skinęła głową i ruszyła przed siebie.
Zostałam ja, Alicia i Linda. Wszystkie posłusznie ruszyłyśmy za kobietą, rozglądając się przy okazji na boki.
- Gdzie my jesteśmy? - spytałam, kiedy weszłyśmy do dużej łazienki.
- Candy Bitch. Sprzedają tu dziewczyny. - odpowiedziała brunetka. - Ty! - wskazała na Lindę. - Idziesz pierwsza pod prysznic. - rozkazała, wręczając dziewczynie ręcznik. - Och, muszą dorobić tu kabiny prysznicowe. - westchnęła.
- Zostaniemy sprzedane? - spytała drżącym głosem Alicia.
- Dokładnie. - pokiwała głową brunetka.
- Boże, nie. Nie mogą! - krzyknęła Alicia, odchodząc od nas.
- Nie uciekniesz stąd kochanie. - zaśmiała się. - Prędzej Cię zabiją.
- C-co? - zająknęła się dziewczyna, przystając przy oknie.
- Tak, zabiją was, jeśli spróbujecie uciec. - wzruszyła ramionami.
- Jak możesz o tym mówić, jakby to była nadzwyczajna rzecz na świecie.
- Kochana, siedzę w tym gównie trzy lata. Tu nie ma miejsca na uczucia. To nie są ludzie. To są potwory. Nie obchodzisz ich w ogóle. Kupią Cię, a później znowu sprzedadzą. Już się po prostu przyzwyczaiłam.
- Dlaczego nie odejdziesz? - spytałam.
- Bo mnie zabiją. - odpowiedziała, patrząc przed siebie.
Z kabiny wyszła zapłakana Linda, owinięta samym ręcznikiem.
- Teraz Twoja kolej. - wskazała na Alicie, podając jej czysty ręcznik.
- Zabiją nas? - spytała Linda.
- Nie, zostaniecie sprzedane do burdelu.
- Boże. - pisnęła dziewczyna, zalewając się łzami.
- Shh. - szepnęłam, dławiąc w sobie płacz. - Nie płacz. - przytuliłam dziewczynę.
Kiedy wszystkie w końcu byłyśmy czyste, udałyśmy się do pokoju, gdzie dostałyśmy stroje i musiałyśmy się umalować.

- Naomi! Już są! - jakaś dziewczyna krzyknęła za drzwiami.
- Okej! Jesteście gotowe. Możemy iść. Uśmiech!! - powiedziała uśmiechając się do nas szeroko.
Żartujesz? Zostałam porwana, zaraz zostanę sprzedana, a Ty każesz mi się uśmiechać? Zaraz Ci oczy wydrapię!
Zostałyśmy wyprowadzone z pokoju. Na korytarzu panował pełen porządek. Wszystkie dziewczyny schodziły po schodach ubrane podobnie do nas
- Jessica! - krzyknęła dziewczyna, na co się odwróciłam.
- Miley. - odetchnęłam z ulgą i uściskałam dziewczynę.
- Oni chcą nas sprzedać. - zapłakała.
- Sh. Nie mówmy o tym. - przełknęłam gulę rosnącą w moim gardle.
Zostałyśmy zaprowadzone do ogromnego salonu, w którym siedziało już kilku mężczyzn.
- Boże. - szepnęłam do siebie. Nie byłam w stanie powstrzymać łez. Już nie. Po prostu nie mogłam. Zaraz zostanę sprzedana.
- Ustawcie się. - rozkazał młody mężczyzna.
Wszystkie ustawiłyśmy się w szeregu, spuszczając głowę w dół. Po chwili do naszych nagich brzuchów blond dziewczyna zaczęła przyklejać nam numerki. Dostałam szóstkę.
- Tak więc, znowu znajdujemy się na aukcji. Są tu dziewczyny z Kanady i ze Stanów. Wszyscy wiedzą od ilu zaczyna się stawka. Zaczynamy. - krzyknął. - Numer jeden! 5 tyś. Kto da więcej?
Numer jeden, dwa, trzy i cztery zostały już sprzedane.
- Piąteczka! 5 tysiaczków. Kto da więcej za ten słodki tyłeczek? - zaśmiał się, klaszcząc w dłonie.
- Przepraszam za spóźnienie. - odezwał się młody, przystojny mężczyzna. - Mam nadzieję, że nie ominęło mnie zbyt wiele. - powiedział, uśmiechając się szeroko.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ. 

Komentarz zajmuje kilka minut, rozdział kilka dni. 

MYŚLAŁAM NAD TYM, ŻEBY STWORZYĆ STRONĘ NA FB, CZYLI FANPAGE'A I BĘDĘ TAM INFORMOWAŁA O ROZDZIAŁACH. CO WY NA TO?